Τον Χριστόφορο Ζαραλίκο τον είδα πρώτη φορά σε παράσταση πριν από δέκα χρόνια, νομίζω στον Σταυρό του Νότου. Μου είχε κάνει εντύπωση θυμάμαι πώς αυτός ο μικροσκοπικός τύπος κατάφερνε να έχει τέτοια επίδραση στο κοινό, που όχι μόνο τον παρακολουθούσε καθηλωμένο αλλά συμμετείχε και στα δρώμενα. Από τότε έχω παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις stand-up κωμικών, οι οποίοι τα χρόνια της κρίσης πλήθυναν και έγιναν δημοφιλέστεροι, όμως πάντα οι δικές του είναι ξεχωριστές. Οταν άκουσα λοιπόν ότι φέτος μετακομίζει σε θέατρο –και συγκεκριμένα στο θέατρο «Κιβωτός»– έσπευσα να τον συναντήσω…
«Εγώ συνήθως στις παραστάσεις βάζω στο κοινό ένα ερώτημα που δεν έχει πλάκα. Σκέφτηκα λοιπόν πως αν συνδυάσουμε όσα λένε οι επιστήμονες για την κλιματική αλλαγή με αυτά που ισχυρίζονται οι διάφοροι “ψεκασμένοι”, δεν τον γλιτώνουμε με τίποτα τον τρίτο κατακλυσμό (μετά του Νώε και του Δευκαλίωνα). Εκείνο το βράδυ όλη η χώρα θα βλέπει Σπύρο Παπαδόπουλο, που θα έχει αφιέρωμα σε τραγούδια για βροχή. Εμείς βέβαια στην “Κιβωτό του Ζάρα”, με 12 ευρώ εισιτήριο, έχουμε σωθεί όλοι, καθαρίσαμε… Και το ερώτημα είναι: Ποιους παίρνουμε μαζί μας;», μου λέει ο Ζαραλίκος περιγράφοντας με το δικό του στυλ τον πυρήνα της παράστασης.
Το σενάριο είναι γραμμένο από τον ίδιο, μαζί με τον Πιτσιρίκο, ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιάννης Κακλέας. «Ενας φίλος μού είπε “καλά τα γράφεις, καλά τα λες. Γιατί μπλέκεις με έναν που τα γράφει εξίσου καλά κι έναν άλλο που θα σου λέει πώς να τα πεις;” Το χειρότερο όμως είναι πως είμαστε και οι τρεις ΑΕΚ. Πάμε για καταστροφή». Τα αστεία για το ποδόσφαιρο ανήκουν στις σπεσιαλιτέ του, όμως –όπως λέει– αυτή τη φορά ελάχιστα τέτοια χωρούν στο πρόγραμμα. «Εχουμε πολλά να πούμε για πολιτική, για κοινωνία, σόσιαλ μίντια, αλλά και για το ίδιο το θέατρο, μιας και βρισκόμαστε στον χώρο του».
Η πολιτική είναι βέβαια το «σήμα κατατεθέν» των παραστάσεων του Ζαραλίκου, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο stand-up κωμικό. Τα τελευταία 2-3 χρόνια ωστόσο παρατηρεί κανείς πως ο κόσμος είναι κάπως πιο παγωμένος όταν αυτά τα θέματα θίγονται στο πάλκο. «Φυσικά είναι παγωμένοι, οι περισσότεροι έχουν πνιγεί στις τύψεις! Πιο πολύ όμως με στενoχωρεί όταν δεν συμμετέχουν στα συγκεκριμένα θέματα. Για αυτό και άλλοι κωμικοί επιλέγουν να μιλήσουν λιγότερο π.χ. για τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη, δεν τους θεωρούν σημαντικούς. Τι είναι όμως σημαντικότερο, αν το καλοσκεφτείς; Δεν θα πιάσεις ότι έχουν φύγει μισό εκατομμύριο νέοι άνθρωποι στο εξωτερικό; Η κωμωδία πρέπει να ακολουθεί την εποχή. Οταν εγώ ξεκίνησα πριν από 22 χρόνια, δεν υπήρχαν άστεγοι στην Αθήνα. Είναι δυνατόν ένας σημερινός 30άρης με αυτά που έχει δει γύρω του να μην ενδιαφέρεται;».
Περισσότεροι χώροι
Πού αλλού οφείλεται η άνθηση του stand-up εκτός από το ταραγμένο της εποχής; «Βασικά στην ύπαρξη όλο και περισσότερων χώρων, οι οποίοι διατίθενται να το φιλοξενήσουν. Οπως και με την μπάλα, για να βγάλεις ποδοσφαιριστές, χρειάζεσαι γήπεδα. Τα τελευταία χρόνια, ιδίως στην επαρχία, οι μαγαζάτορες είναι πολύ πιο θετικοί στο να παίξει κάποιος stand-up· μιλάμε για μικρούς χώρους, ακόμα και σε ένα μπαρ, που όμως εκεί θα ξεκινήσει ο νέος κωμικός και θα πάρει θάρρος για να προχωρήσει». Οσο για τα περίφημα όρια της σάτιρας, σύμφωνα με τον έμπειρο Ζαραλίκο αυτά καθορίζονται ξανά από την εποχή: «Υπάρχουν αστεία που είναι τώρα ωραία, αλλά αν τα έλεγες δύο χρόνια πριν, μπορεί να σε δέρνανε. Κατά τα λοιπά, προσωπικά αυτό που απεχθάνομαι είναι οι ίσες αποστάσεις».
Και το καλύτερο σχόλιο που του έχουν κάνει ύστερα από παράσταση; «Ηταν μια πανέμορφη κοπέλα, η οποία ήρθε και μου είπε: “Ημουν στην παράσταση με το αγόρι μου, με τον οποίο περνούσαμε γενικώς καλά, όμως κάτι μου έφταιγε. Εκείνο το βράδυ τον χώρισα. Κατάλαβα ότι το πρόβλημα ήταν πως δεν είχε χιούμορ”».