Με εντυπωσιάζει πάντα πόσο πολλά μπορούν να αλλάξουν αν εκεί που περπατάς σε ένα πεζοδρόμιο στο κέντρο της πόλης, σταθείς απότομα και στρίψεις στην είσοδο μιας αίθουσας τέχνης και περάσεις μέσα. Για να γίνει αυτό, αυτή η «αποφασιστική στιγμή» προϋποθέτει πολλά, περισσότερα ίσως από ό,τι υπονοεί μια αλλαγή πλεύσης, αλλά έστω ας δεχθούμε ότι είναι κάτι που πολλοί θα το αποφάσιζαν αν είχαν το κίνητρο, την πληροφόρηση ή την παρότρυνση. Το σκεφτόμουν αφού είχα βγει από την Γκαλερί Σκουφά, εκεί όπου παρουσιάζεται (έως τις 9 Φεβρουαρίου) η ομαδική έκθεση ζωγραφικής «Οκτώ ζωγράφοι για τη γυναίκα». Υπάρχουν πολλές αριστείες στον τόπο μας, αριστείες που είτε θεωρούνται αυτονόητες είτε υποτιμούνται. Να είσαι ζωγράφος στη σύγχρονη Αθήνα δεν είναι απλό. Το κοινό είναι περιορισμένο, και αυτό από μόνο του είναι εξαιρετικά αρνητικό. Δεν αναφέρομαι στη δυσκολία των πωλήσεων στην εποχή μας, αλλά στην εξεύρεση «κοινωνών» της δημιουργίας. Μεγάλη υπόθεση καίριας σημασίας.
Στη «Σκουφά» βρέθηκα ανάμεσα σε έργα πολύ σπουδαίων σύγχρονων ζωγράφων. Αυτοί και πολλοί ακόμη συνθέτουν αυτό που γεννιέται στην εικαστική σκηνή σήμερα, μια σπουδαία από μόνη της συνθήκη. Σε αυτήν την έκθεση που υμνεί τη γυναίκα, είδα μια σειρά νέες και εντυπωσιακές ακουαρέλες της Ειρήνης Ηλιοπούλου, ένα νέο εσωτερικό του Στέφανου Δασκαλάκη (2018) ιδιαίτερης πυκνότητας, τα ευφρόσυνα έργα του Γιώργου Χαδούλη, τα υπαινικτικά ερωτικά του Ανδρέα Κοντέλλη, μια σειρά δυνατών έργων της Βάσως Τζούτη, τα ονειρικά της Ειρήνης Κανά, το γεμάτο ποίηση γυναικείο γυμνό του Παναγιώτη Μπελντέκου (ακριβώς στην είσοδο) και τα υψηλής ποιότητας μεγάλων διαστάσεων νέα έργα της Καλλιόπης Ασαργιωτάκη. Υπάρχουν δίπλα μας…