Κυκλώνοντας τον χρόνο, ο Μάριος Φούρναρης μοιάζει διαρκώς να αναζητεί νέους τρόπους να ορίσει το στίγμα του. Στη νέα του έκθεση στην γκαλερί Alma, της οδού Υψηλάντου 24, ο εικαστικός δημιουργός ξετυλίγει μια «αυτοβιογραφική» έκθεση, στην οποία οδηγεί με εξομολογητική εξωστρέφεια μύχιες σκέψεις και εσώψυχες αναζητήσεις γύρω από την ίδια την ύλη, τη ροή του χρόνου, τη φθαρτότητα και το κάλλος.
Ο εικαστικός καλλιτέχνης Μάριος Φούρναρης παρουσιάζει νέα έργα στην ατομική έκθεσή του στην γκαλερί Alma. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΔΟΥΛΓΕΡΗΣ
Πάνω σε έναν φιλοσοφικό καμβά που αποκαλύπτεται σταδιακά με βουβό ρυθμό, η έκθεση του Μάριου Φούρναρη ορίζεται από τη συγκατοίκηση κατασκευών και ζωγραφικής, σε μια συμβίωση με βαθιά καταγωγική αφετηρία. Ο τίτλος της έκθεσης «Hiraeth» (ουαλλική λέξη) μεταφράζεται ως μια «αόριστη νοσταλγία». Η θλίψη μακριά από την εστία, η ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που υπήρξε ή που μπορεί να υπάρξει δένουν σαν ένας κόμπος την υπέρβαση του χρόνου. Ο Μάριος Φούρναρης έχει στήσει, με ωραία αρχιτεκτονική αρμονία, τις κατασκευές του, που είναι από μόνες βωμοί ομορφιάς, μέσα από την αναμόχλευση της ίδιας της ιδέας της ύλης, που συμπλέει και ορίζεται οξύμωρα από την ανάσχεσή της. Και δίπλα στα εννοιολογικά «εικονοστάσιά» του, στους βωμούς μιας επανάστασης ή στα λείψανα ενός μυστηρίου, ο Μάριος Φούρναρης με τολμηρή κίνηση αντιπαράθεσης (ή μετεξέλιξης της ίδιας ιδέας) παρουσιάζει ζωγραφικά έργα, πυκνά σε σήματα, μοτίβα και συμβολισμούς.
Σε αυτά τα νέα έργα ξεδιπλώνεται ένας κόσμος πολύσημος και αντιστικτικός, ορισμένος από την αρμονία της φύσης, επικεντρωμένος στον κρουνό της θηλυκής ευφορίας. Ο Μάριος Φούρναρης επιχειρεί, συνειδητά ή όχι, και μια επανάγνωση της ιστορίας της τέχνης από την αρ νουβό έως την άρτε πόβερα και από τις νεο-ρομαντικές αναζητήσεις στα εννοιολογικά πειράματα. Ανάμεσα στα ρήγματα της ιστορίας των ιδεών αναφύεται ο αυτόνομος και αυθύπαρκτος εαυτός του. Σαν χειρώνακτας ανασκαφέας, ο Μάριος Φούρναρης διακατέχεται από έναν, θα έλεγε κανείς, «τρόμο του κενού» και καλύπτει κάθε εκατοστό της επιφάνειας του έργου με ένα δίκτυο αλλεπάλληλων και συνδεόμενων συμβόλων. Τα μοτίβα του –γυναικείες μορφές, έντομα, κρανία, ρόδακες, θηλαστικά, θεότητες, αντικείμενα σε θέση κτερισμάτων, λείψανα μιας πρωθύστερης τεχνολογικής επανάστασης– απλώνονται σε αρχιτεκτονημένες γεωμετρίες πάνω σε χρυσό χρώμα.
Η λάμψη του χρυσού, υποτονισμένη σε ισχύ αλλά σαφής στην αυθυπαρξία της, παραπέμπει τόσο στην πολυτέλεια της αρ νουβό (και υπαινικτικά ως μια σημείωση υπέρ του κάλλους) όσο και στην παράδοση της αγιογραφίας, τόσο της ανατολικής ορθόδοξης όσο και εκείνης της πρώιμης Αναγέννησης.
Αυτό το χρυσό εμβαπτίζει αυτές τις ζωγραφικές συνθέσεις σε ένα βάμμα μυστηρίου. Αδρανοποιεί στιγμιαία την αίσθηση της ματαιότητας και ενεργοποιεί με βραδύτητα την ανάγκη προσέγγισης της ιδέας του «ιερού». Εξαιρετικό το κείμενο του επιμελητή Γιάννη Μπόλη στον κατάλογο.
Γκαλερί Alma, Υψηλάντου 24. Εως 23/2.