Με το σώμα ως ηχείο να ακροβατεί στα όριά του, το έργο «Noli me tangere» που παρουσιάζει ο εικαστικός Νίκος Ναυρίδης στην Εθνική Λυρική Σκηνή, παρασύρει σε μία σύνθετη εμπειρία. Είναι ένα ευφυές εγχείρημα, δύσκολο σε εκτέλεση, υψηλό σε σύλληψη, υποβλητικό σε επίδραση. Ο Νίκος Ναυρίδης –με όλο το εσωτερικό οπλοστάσιο που διαθέτει για τη διεύρυνση της συνείδησης και τη διάθλαση του ορατού– μας δίνει την ευκαιρία για ένα βίωμα, στην κόψη της μουσικής, της κίνησης και της τελετουργίας μιας εικαστικής εγκατάστασης. Η μυσταγωγία να βλέπεις από την κοιλιά της σκηνής την πλατεία της Αίθουσας Σταύρος Νιάρχος να γεμίζει με άδεια από σώματα κοστούμια από τα βεστιάρια της ΕΛΣ, είναι από μόνη της ένα βήμα «μετακίνησης» του θεατή-ακροατή σε μια παράλληλη σφαίρα αυτοσυνειδησίας.
Την ίδια ώρα ακούς τα «Τραγούδια για τα νεκρά παιδιά» του Μάλερ (στις 3/2, σολίστ ήταν η εξαιρετικά ευαίσθητη και «μαλερική» Λένια Ζαφειροπούλου) με τον μαέστρο Γιώργο Ζιάβρα (θεατρικό και υποβλητικό επίσης) να διευθύνει την Ορχήστρα της ΕΛΣ. Εχεις καθίσει σε μονές καρέκλες και έχεις δει τα «νεκρά» κοστούμια, σχεδόν φελινικά, ονειρικά και τερατώδη, βελούδα, οργάντζες και μάσκες κερασφόρες, γυναίκες με κεφαλή ιχθύος, θηλαστικά με μακριές δαντέλες… Στην παύση, θα μετακινηθείς ανάμεσα στα «άδεια σώματα» για να ακούσεις, με άλλη θέαση πλέον, προς τη σκηνή, το εξαιρετικό έργο του ιδιοφυούς Ούγγρου συνθέτη Ζαιρζ Κούρταγκ (…Quasi una fantasia…, 1988). Θα νιώσεις λίγο λίγο την παραδοξότητα της άλλης αίσθησης και όταν τα φώτα ανάψουν ο «διπλανός» σου θα μείνει εκεί, στη θέση του. Εσύ, θα μαζέψεις το σαρκίο σου και με βουβές, πλέον, μουσικές Μάλερ και Κούρταγκ, σαν υπόκωφο ηχείο θα βρεις τον δρόμο. Είναι η συνεργασία της Λυρικής με τον ΝΕΟΝ, μια τομή ανάμεσα στην όπερα και τα εικαστικά (10/2).