Οι γυναικείες μορφές που συγκροτούν την έκθεση της Φιλιππίνας Λιβιτσάνου ορίζουν ολόγυρα ένα σύμπαν γεμάτο ψιθύρους. Ανάμεσα σε σώματα που παραπέμπουν σε αγάλματα, μέσα από την ψευδοκλασική αρμολόγησή τους, νιώθεις τον υπόγειο παφλασμό. Η Φιλιππίνα Λιβιτσάνου, ζωγράφος με συγκινητική σχεδιαστική δεινότητα, προσεγγίζει με τη νέα ενότητα έργων της ζητήματα απώλειας και πόνου όσο και ζητήματα ελευθερίας και αυτοσυνειδησίας. Η έκθεση με τίτλο «Ιστορίες του γυναικείου στήθους» έχει εσωτερική δίνη. Με αφετηρία το βίωμα της ασθένειας, η Φιλιππίνα Λιβιτσάνου επιχειρεί μέσα από τη θωπεία του πόνου την ανάδυση ενός βλέμματος που κοιτάει μπροστά, που ιδρύει μια ελεύθερη σχέση με το σώμα και όσα αυτό γεννάει.
«Εκθέτω το δικαίωμα στο απελευθερωμένο στήθος», λέει η ίδια και αφιερώνει την έκθεση στον αγώνα και στη μνήμη της αδελφής της Σταματίας. «Στα έργα μου ποζάρουν οι αγαπημένες μου αδελφές και τα παιδιά τους, ενώ εξαίρεση αποτελούν τα τρία πορτρέτα μου κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας. Με αυτά τα έργα ήθελα να δώσω κουράγιο και δύναμη στον εαυτό μου, σε όλες τις γυναίκες με καρκίνο του μαστού, να συμπαρασταθώ στην αγαπημένη μου αδελφή Σταματία που έδινε, επίσης, μάχη με τον καρκίνο του μαστού και πόζαρε ακόμα και όταν είχε μεταστατικό καρκίνο. Η Σταματία υπήρξε ένα παραδειγματικό μοντέλο από τα παιδικά μας χρονιά ώς το τέλος της ζωής της, όταν πέταξε σαν πληγωμένη αμαζόνα στον ουρανό».
Με πίστη στη ζωή και αγάπη για τις γυναίκες που αγωνίζονται, η Φιλιππίνα Λιβιτσάνου έχει ορίσει ένα εικαστικό περιβάλλον στιβαρής λιτότητας. Τα γυναικεία γυμνά της, ενδεδυμένα με σύμβολα και μοτίβα σωματοποιημένου πόνου, ελευθερίας και μόχθου, απειλής ή αναμονής, φέρουν τα σύμβολα μιας επώδυνης διαδρομής… Τυλιγμένες ενίοτε με τη γαλανόλευκη, οι Αμαζόνες της Φιλιππίνας Λιβιτσάνου μετεωρίζονται ανάμεσα στη γήινη υπόσταση –με όλα τα σύμβολα και τις μνήμες της πρεβεζάνικης γης και των εργαλείων της υπαίθρου, σαν δρεπανοφόρες κόρες ή εργάτριες του μόχθου– και στο ψυχικό τους απείκασμα, με άλικα πέταλα λουλουδιών να ραντίζουν το γυμνό σώμα.
«Είναι ζωγραφικό χρονικό και στοχασμός, είναι πένθος και λύτρωση μέσω της τέχνης, είναι φόρος μνήμης και αγάπης προς το οικείο πρόσωπο. Και είναι ζωγραφική πειθαρχία, μια ζωγραφική του ελάχιστου, του στοιχειώδους, του κύριου…», γράφει ο Νίκος Ξυδάκης στον κατάλογο της έκθεσης. Η Φιλιππίνα Λιβιτσάνου καταθέτει μια ζωγραφική με μεγάλη εσωτερική ορμή, σαν αυτό να είναι μια αναπόδραστη επιλογή, και μας την παραδίδει με υπόκωφο κρότο, με οικονομία σχεδίου και μεγάλη πυκνότητα αισθήματος. Περιηγείσαι στην έκθεση και μεταλαμβάνεις την εντιμότητα της αφετηρίας, τη μεγάλη χειρονομία της στόχευσης. Οι «Ιστορίες του γυναικείου στήθους» σταλάζουν στον νου. Επιδρούν. Μεταλλάσσονται.
Gallery 7, Σόλωνος 20 & Βουκουρεστίου. Εως 6 Απριλίου.