«Δίχως γυναίκα/ δίχως φαΐ/ δίχως ελπίδα», το τρίπτυχο της δυστυχίας όπως περιγράφεται σε ποίημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι, που, μολονότι πάντοτε θρηνούσε τη νεότητα που τον εγκατέλειψε νωρίτερα από όσο επιθυμούσε, δεν έχασε ποτέ το νεανικό αναγνωστικό κοινό του. Δεν είναι όμως μόνον οι εξεγερμένοι έφηβοι που ταυτίζονται με την οργή αλλά και τον αισθησιασμό του εμβληματικού συγγραφέα. Η ομαδική εικαστική έκθεση που εγκαινιάστηκε στο Μουσείο Φρυσίρα μόλις πριν από λίγες ημέρες δανείζεται τον τίτλο της από μια ποιητική συλλογή του Μπουκόφκσι: «Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση». Και ταιριάζει απόλυτα με το πνεύμα του ποιητή: περιλαμβάνει 92 έργα αφιερωμένα στο γυναικείο σώμα και στον ερωτισμό του γυμνού κορμιού.
«Φανατικός αναγνώστης και θαυμαστής του Τσαρλς Μπουκόφσκι, διαβάζοντας την ποιητική συλλογή του με τίτλο “Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση” (Love is a dog from hell), άρχισα να συνθέτω στο μυαλό μου το τρίτο μέρος μιας τριλογίας με θέμα το γυμνό, η οποία ξεκίνησε το 2010, με τη “Γυμνή αλήθεια” και ακολούθησε “Το ψέμα της σάρκας” το 2013», λέει ο συλλέκτης Βλάσης Φρυσίρας.
«Supporting poetry», 2019, ελαιογραφία σε καμβά, της Χρύσας Βαλσαμάκη.
«Ζήτησα λοιπόν από 37 καλλιτέχνες, Ελληνες και Ευρωπαίους, να ζωγραφίσουν ένα ή περισσότερα έργα με θέμα το ερωτικό γυναικείο γυμνό και ανταποκρίθηκαν όλοι. Η έκθεση στο μουσείο είναι μια σκηνοθετημένη παράσταση. Εγώ σκηνοθέτης, οι ζωγράφοι ηθοποιοί, κυρίαρχοι πρωταγωνιστές τα έργα τους. Το αποτέλεσμα υπέροχο». Δεν φοβάται την πρόκληση αυτή η έκθεση, αν και οι καλλιτέχνες δεν την επιδιώκουν, όπως σχολιάστηκε και από το πολυπληθές κοινό των εγκαινίων. Παρότι ο βωμολόχος Μπουκόφσκι επιζητούσε τη σύγκρουση με τα ταμπού της εποχής του, οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση εμπνέονται από τη γυναικεία σεξουαλικότητα χωρίς διάθεση να σοκάρουν. Οι ζωγράφοι, άνδρες και γυναίκες, πραγματεύονται το θέμα με προσωπικό εκφραστικό τρόπο, από τον ρεαλισμό έως την αφαίρεση, και χρησιμοποιούν το δικό τους μορφοπλαστικό «λεξιλόγιο» για να αποδώσουν τον ερωτισμό του γυμνού.
Ετσι, μέσα στο ίδιο επιμελητικό πλαίσιο εντάσσεται η δουλειά της Εβα Τσέκαν –16 έργα που θυμίζουν φωτορεαλισμό με έντονα στοιχεία ποπ κουλτούρας– αλλά και η ζωγραφική της Ντανιέλας Σταματιάδου, που προσδίδει στα γυναικεία γυμνά της ιερό χαρακτήρα και το χρυσό φωτοστέφανο μιας αγιογραφίας. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, είναι προφανής η εξομολογητική διάθεση του δημιουργού, και τα έργα περιέχουν στοιχεία προσωπικής μαρτυρίας, όπως οι πίνακες της Σι Ξιανγκ, της Ισμήνης Τελιγιορίδου ή της Σιμόν Χαάκ.
Η έκθεση απλώνεται σε ολόκληρο το κτίριο του μουσείου, και τα έργα είναι τοποθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε ο θεατής να έρχεται αντιμέτωπος με την ποικιλία της καλλιτεχνικής δημιουργίας που παρουσιάζεται από την πρώτη στιγμή.
Η έκθεση διαρκεί έως τον Δεκέμβριο του 2019.