«Ενας ζωγράφος είναι μεγάλος όταν μπορεί να εκφράζει αυτό που θέλει με το χρώμα και το σχέδιο, και ένας ποιητής με λέξεις», λέει ο Αλέκος Φασιανός στον Δημήτρη Μαυρωτά, επιμελητή της εικαστικής έκθεσης που μόλις εγκαινιάστηκε στο Ιδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη. Και ο ποιητής Βαγγέλης Χρόνης, φίλος στη ζωή και «συνομιλητής» του ζωγράφου στην ίδια έκθεση, γράφει στο προλογικό σημείωμά του: «Η ζωή μας είναι από μόνη της μία τέχνη και εμπεριέχει απαραιτήτως ποίηση, ασχέτως αν δεν τη βλέπουμε και παρασυρόμαστε από τα προβλήματα της καθημερινότητας».
Η έκθεση «Αλέκος Φασιανός – Βαγγέλης Χρόνης: 30 χρόνια φιλίας» είναι ένας διάλογος ανάμεσα σε δύο αγαπημένους φίλους, που η σχέση τους έχει μακρά ιστορία, και δύο δημιουργούς που, όπως αποδεικνύεται, μπορούν να συνδιαλέγονται επιτυχημένα. Στους τρεις όροφους του ιδρύματος εκτίθενται μερικά από τα σημαντικότερα ζωγραφικά έργα του Αλέκου Φασιανού, σχέδια, χαρακτικά, καθώς και αντικείμενα από πηλό, μπρούντζο και γυαλί, που αποκαλύπτουν το εύρος της καλλιτεχνικής πορείας του, αλλά και τη συγγένεια με τον ποιητικό κόσμο του Βαγγέλη Χρόνη. Παράλληλα, παρουσιάζεται το πολύτιμο αρχείο του ποιητή με χειρόγραφα, επιστολές, ανέκδοτες φωτογραφίες και πρώτες εκδόσεις, που φανερώνουν μια συνεχή και καρποφόρα πνευματική επικοινωνία.
Η διαδρομή του επισκέπτη ξεκινά από τον τέταρτο όροφο, όπου παρουσιάζονται τα εμβληματικά ζωγραφικά έργα της δεκαετίας του ’60. Η περιήγηση ακολουθεί χρονολογική σειρά και έχει κεντρικό θεματικό άξονα τον άνθρωπο και τις μικρές-μεγάλες ιστορίες του, τις οποίες «αφηγείται» ο Αλέκος Φασιανός με τη δουλειά του. Από τους υπέροχους ποδηλάτες και τους καπνιστές μέχρι τις γυναικείες μορφές και τα πορτρέτα των εφήβων, η τέχνη του μεταδίδει τη χαρά της ζωής. Οι χαρακτηριστικές φιγούρες του, βουτηγμένες στο φως και στο χρώμα, δεν υποκύπτουν ποτέ στη μελαγχολία, ούτε χάνουν την παιγνιώδη τους διάθεση. Εξίσου χαριτωμένη και δημιουργική υπήρξε η σχέση του ζωγράφου με την αρχαία ελληνική μυθολογία, όπως φαίνεται στα έργα «Σαπφώ με στάχυα», «Οδυσσέας και Καλυψώ», «Πυγμαλίων» κ.ά. Το παρελθόν –σαν την καθημερινότητα σε άλλους του πίνακες– γίνεται υλικό έμπνευσης και αναπλάθεται ελεύθερα. Τα έντονα, «πλακάτα» χρώματα και οι ζωηρές αντιθέσεις αποδίδουν το ιδιαίτερο και απολύτως αναγνωρίσιμο ύφος του. Αυτό που τον επέβαλε στην εικαστική σκηνή της χώρας, και στο εξωτερικό, ειδικά στη Γαλλία όπου εργάστηκε για περίπου 40 χρόνια. Η ζωγραφική του επαινέθηκε μεταξύ άλλων από τον Ζακ Λακαριέρ και τον Λουί Αραγκόν, γεγονός που αποδεικνύει την ουσιαστική σχέση του έργου του με τη συγγραφή.
Σε αυτήν την παράλληλη παρουσίαση των πλαστικών τεχνών με την ποίηση –μια συνέχεια ανάλογων εκθέσεων που έχει επιμεληθεί για το Ιδρυμα Θεοχαράκη ο Τάκης Μαυρωτάς, φέρνοντας κοντά τον λόγο με τα εικαστικά– οι λέξεις στέκονται αυτοδύναμα πλάι στις εικόνες και στα αντικείμενα, προτείνοντας στον επισκέπτη ένα διαφορετικό, πιο βιωματικό ταξίδι στην τέχνη. Οπως λέει ο επιμελητής της έκθεσης: «Ο Αλέκος Φασιανός και ο Βαγγέλης Χρόνης είναι βαπτισμένοι στις ελληνικές αισθήσεις και έχεις την εντύπωση ότι με το πολύτροπο έργο τους πορεύονται, επαληθεύοντας τα λόγια του Γιάννη Τσαρούχη: “Η τέχνη δεν είναι για να περνάς την ώρα σου. Είναι η θρησκεία του ζωντανού και αιώνιου πάθους”».
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 29/9.