Tα έντονα χρώματα μπορεί να ξεγελούν, όμως πίσω από κάθε φαινομενικά αφαιρετική σύνθεση της Alisa Singer κρύβεται μια δυσάρεστη αλήθεια: Η Αμερικανίδα εικαστικός μετέτρεψε δεκάδες διαγράμματα και γραφήματα για την κλιματική αλλαγή σε ζωγραφικά έργα, ελπίζοντας ότι έτσι θα επιτρέψει στο κοινό όχι απλώς να αντιληφθεί ότι πρόκειται για υπαρκτή απειλή, αλλά και να συλλάβει το μέγεθος του προβλήματος.
Και πράγματι, κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η έκταση των πάγων του Αρκτικού Ωκεανού έχει μειωθεί εμφανώς τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, αντικρίζοντας το «περιβαλλοντικό γκράφιτι» της Singer, όπου το φούξια δίνει σταδιακά τη θέση του στο καφέ. Αντίστοιχα, είναι οφθαλμοφανές ότι οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ακολουθούν σταθερά ανοδική πορεία εδώ και πάνω από μισόν αιώνα ή ότι η θερμοκρασία αυξάνεται σταθερά σε όλες τις αμερικανικές πολιτείες. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα έργο της καλλιτέχνιδος χρησιμοποιήθηκε ως εξώφυλλο για την έκθεση, που εξέδωσε το φθινόπωρο του 2018 η Διακυβερνητική Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για την Αλλαγή του Κλίματος.
Φυσικά, τα πραγματικά διαγράμματα, τα οποία εκτίθενται μαζί με τους πίνακες στο Μουσείο Φύσης Peggy Notebart της Ακαδημίας Επιστημών του Σικάγου (και ηλεκτρονικά στην ιστοσελίδα www.environmentalgraphiti.org) «μιλούν», ή θα έπρεπε να μιλούν από μόνα τους. Καθώς όμως βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από διαφόρων ειδών γραφιστικές αναπαραστάσεις, έχουμε χάσει την ικανότητα να εντυπωσιαζόμαστε από καμπύλες και πολύχρωμες ράβδους, και ίσως έχουμε αναπτύξει μιας μορφής ανοσία στη στατιστική.
Μεταμορφωμένα σε τέχνη, τα γραφήματα ανακτούν τη δύναμη του καινούργιου, εξάπτουν την περιέργειά μας και μας ενθαρρύνουν να τα αποκωδικοποιήσουμε, για να έρθουμε τελικά αντιμέτωποι με τα δεδομένα: Η στάθμη της θάλασσας αυξάνεται, τα ακραία καιρικά φαινόμενα γίνονται συχνότερα και μια μεγάλη μερίδα της ανθρωπότητας παραμένει «εθισμένη» στον υπερκαταναλωτισμό.