Ενα εικοσιτετράωρο με τον εικαστικό καλλιτέχνη Ηλία Πούλο

Ενα εικοσιτετράωρο με τον εικαστικό καλλιτέχνη Ηλία Πούλο

3' 37" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

08.00

Γύρω στις 8 ξύπνημα. Να βγω γρήγορα να πάρω ένα – δυο κρουασάν, να κάνω τάι τσι. Να δω τα νέα στο Ιντερνετ και μετά να πάρω το τρένο να πάω μέχρι το εργαστήρι. Μα τι φωνές είναι αυτές; Α! Ο Γιωργής. Μα είμαι στην Αθήνα! Πρέπει να τον πάω στον παιδικό σταθμό. Να του αγοράσω ένα κρουασάν.

10.00

Να δω αν όλα, κάτω στο εργαστήρι, είναι εντάξει. Η ζωή μου κινείται ταυτόχρονα σε δύο παράλληλα σύμπαντα. Η διαδρομή μέχρι το Juvisy από την Gare de Lyon είναι καταπληκτική. Βρίσκομαι δίπλα στον Σηκουάνα, δίπλα στο βιομηχανικό Παρίσι. Κοιτάζω γύρω μου. Ενα ετερόκλητο πλήθος μέσα στο τρένο, με διάφορους ήχους και τονικότητες που μπλέκονται μεταξύ τους και κάνουν μια θαυμάσια γλωσσική «μουσική». Κάπως έτσι πρέπει να τραγουδούν οι άγγελοι όλες τις γλώσσες του κόσμου. Απ' έξω πού και πού φαίνονται οι «τενεκεδουπόλεις» των Ρομ. Μου αρέσει να βλέπω τα αεροπλάνα να απογειώνονται ή να προσγειώνονται μέσα από το τρένο όταν πλησιάζουμε το Orly. Ουφ, πάλι καλά, πρόλαβα το λεωφορείο. Μέχρι να φτάσουμε στα Patios θα βλέπω τα κτίρια της Grande Borne. Η αρχιτεκτονική του Emile Aillaud με εντυπωσιάζει ακόμα ύστερα από τόσα χρόνια. Κρίμα που η ουτοπία του –ουτοπία τους– πήγε κατά διαβόλου. Οποιος δεν έχει πάρει αυτά τα λεωφορεία της περιφέρειας του Παρισιού δεν γνωρίζει τη γαλλική πραγματικότητα.

Ζω δύο πραγματικότητες. Η Αμαλία σχεδόν τρέχει μέσα στο σπίτι να προλάβει να είναι στην ώρα της στη δουλειά.

12.00

Να πάρω τηλέφωνο την Ηρα να δω πού βρισκόμαστε με το Φεστιβάλ Αθηνών. Εχουμε καθυστερήσει πάρα πολύ. Θα μας έχουν βάλει άραγε τα χρήματα για την έκθεση; Να δω τι έκανε και ο Δημήτρης με την κομπανία «Ραστ Χιτζάζ». Δεκαπέντε τραγούδια για την πρέζα, την ημέρα των εγκαινίων στον πεζόδρομο της πλατείας Βικτωρίας που θυμίζει λίγο Παρίσι, λίγο Λονδίνο. Ελπίζω να μην πούνε οι της «γκρίζας αυγής» ότι το φεστιβάλ προωθεί την πρέζα.

16.00

Το απόγευμα να δω τη Marie. Να δούμε πώς θα προχωρήσουν οι επισκευές στα εργαστήριά μας. Πρέπει να προστατεύσω πολύ καλά τα έργα μου, να φασκιώσω τα «μωρά» μου. Για δύο μήνες θα γίνεται της κακομοίρας εδώ με τους εργάτες. Εύχομαι να μη μου κάνουν καμιά ζημιά. Να πάρω στις 16.30 τον Γιωργή από τον παιδικό σταθμό. Φτάνω στην ώρα μου. «Ολα καλά, κυρία Μαίρη; Εφαγε το φαγητό του; Επαιξε με κέφι με τους φίλους του, τον Βαγγέλη, τον Πέτρο, την Ευαγγελία, το Δημήτρη; Με τις συμμαθήτριες και τους συμμαθητές του;» – μικρές αγωνίες.

17.00

Τον κοιτάζω, θέλω να δω τι διά-θεση έχει. Κούνιες στον Αη Νικόλα, παιχνίδι με τις φίλες του, την Ελένη και τη Μάγια ενώ εγώ ψιλοκουβεντιάζω με τους γονείς τους. Αλλιώς καμιά παράσταση Καραγκιόζη ή στο σπίτι κατασκευές με τα πολύχρωμα τουβλάκια –του αρέσει να φτιάχνει «ουρανοξύστες»– και παραμύθια, του αρέσουν οι ιστορίες που θα του διαβάσω από τα «βλιβλία» του.

19.00

Προλαβαίνω ακόμα να πάω να δω κάποια έκθεση. Beaubourg ή Palais de Tokyo, οι γκαλερί στο Marais θα έχουν κλείσει. Βραδιάζει σιγά σιγά. Απέξω αχνοφαίνεται το τεράστιο γλυπτό-ανανάς κάποιου φίλου του Aillaud. Τι φοβερή ιδέα που είχε να γεμίσει ένα παρισινό προάστιο με έργα φίλων του καλλιτεχνών. Εξω από το εργαστήρι της Marie ένα μωσαϊκό πορτρέτο του Κάφκα. Τα νέα από εφημερίδες και sites στο Ιντερνετ. Το μόνο κοινό σημείο των δύο πόλεων.

21.00

Να πούμε τα νέα της ημέρας με την Αμαλία. Μαζευόμαστε σπίτι. Πλησιάζουν οι εκλογές, πλησιάζει το καλοκαίρι… τι θα κάνουμε φέτος. Tηλέφωνο από τον Carlos, μόλις βγήκε από την παράσταση «Πόλεμος τοπίων» που παίζεται στο Théâtre de la Commune – Aubervilliers. Το βιβλίο μου «Εξόριστες μνήμες», μαζί με κείμενο του Δημήτρη Αλεξάκη και τους Φωτεινή Μπάνου, Μιχάλη Καταχανά και Βασίλη Τζαβάρα, ταξίδεψε στο Παρίσι. Κρίμα που δεν ήμουν εκεί.

23.00

Ο Jean Pierre είναι δίπλα. Να του πω να πάρουμε ένα ποτό ή να επιστρέψω στο Παρίσι;

02.00

Μα πώς στο διάολο περνούν τόσο γρήγορα οι μέρες; Δύο το πρωί, πρέπει να κοιμηθώ λίγο.

Φεστιβάλ Αθηνών 2019, Ανοιγμα στην πόλη. Πλατφόρμα: Διαφορετικότητα.

Εκθεση: «Αυτό που δεν βλέπουμε μας κοιτάζει», σπάνιο φωτογραφικό υλικό σε εικαστική εγκατάσταση του εικαστικού Ηλία Πούλου σε σχέση με την εξάρτηση από ουσίες στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου.

Επιμελήτρια: Ηρα-Ηλιάνα Παπαδοπούλου. Κοινωνιολόγος, ερευνητής: Δημήτρης Υφαντής.

Διάρκεια έκθεσης: 8-30 Ιουνίου, Τρ., Πέμ. 11.00 – 19.00, Τετ., Παρ. 17.00 – 20.00, Σάβ., Κυρ. 11.00 – 17.00. Δευτ. κλειστά. Η έκθεση θα πλαισιωθεί με συζήτηση στις 26/6.

Victoria Square Project, Ελπίδος 13, πλατεία Βικτωρίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή