Στα σχέδιά του δεν υπάρχουν λέξεις. Οι πρωταγωνιστές τους μοιάζει να μην έχουν καν στόμα. Κι όμως, τους ακούμε καθαρά να μας μιλούν για την αγάπη, τη διαφορετικότητα, τη φτώχεια, τον ανταγωνισμό, τη βία, τη μοναξιά. Με τρόπο αστεία σοβαρό. Ο,τι είχε να πει με το πενάκι του το έλεγε ο Γκιγιέρμο Μορντίγιο. Και είχε το χάρισμα με ένα μόνο σκίτσο του να περιγράφει πράγματα και καταστάσεις για τα οποία άλλοι θα χρειάζονταν ένα ολόκληρο βιβλίο.
Ο διάσημος και αγαπημένος σε όλο τον κόσμο Μορντίγιο έφυγε από τη ζωή τo περασμένο Σάββατο σε ηλικία 86 ετών στη Μαγιόρκα, όπου περνούσε τα καλοκαίρια του εδώ και δεκαετίες. Γιος Ισπανών (ηλεκτρολόγου και νοικοκυράς) που μετανάστευσαν στην Αργεντινή για ένα καλύτερο μέλλον, γεννήθηκε στο Μπουένος Αϊρες το 1932. Σε ηλικία έξι ετών, είδε στο σινεμά τη «Χιονάτη» της Ντίσνεϊ και αποφάσισε πως αυτό ήθελε να κάνει: να σχεδιάζει.
Στα δεκατέσσερα, εγκατέλειψε το σχολείο για να κυνηγήσει το όνειρό του και πριν κλείσει τα δεκαοκτώ εργαζόταν ήδη ως εικονογράφος παιδικών βιβλίων. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από το Περού και τις Ηνωμένες Πολιτείες (δούλεψε ως καρτουνίστας της παραγωγής του «Ποπάι», στην Paramount), εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, χωρίς να γνωρίζει ούτε μία γαλλική λέξη. Το 1966 δημοσιεύθηκε το πρώτο του σκίτσο, στο περιοδικό Le Pèlerin. Η αμοιβή του: 56 φράγκα.
Στη διάρκεια της καριέρας του δημιούργησε περίπου 2.000 σκίτσα. Για καθένα χρειαζόταν έως και μία εβδομάδα δουλειάς. «Θέλω κάθε χιλιοστό να είναι όπως πρέπει», εξηγούσε.
Από τότε δεν σταμάτησε ποτέ να αφηγείται ιστορίες ανθρώπων –με τις χαρακτηριστικές χοντρές μύτες τους, επιρροή από τους επτά νάνους της Χιονάτης, όπως αποκάλυψε κάποτε ο ίδιος– και ζώων, με την αγελάδα και την καμηλοπάρδαλη να συγκαταλέγονται στα πιο αγαπημένα του. Λάτρευε το ποδόσφαιρο και το γκολφ – γήπεδα ήταν συχνά το σκηνικό για τις γελοιογραφίες του. Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, ήταν αδιαφιλονίκητος σταρ: συνεργασίες με τα πιο μεγάλα περιοδικά του πλανήτη (όπως το γερμανικό Stern και το γαλλικό Paris Match), εκδόσεις λευκωμάτων, ταινίες κινουμένων σχεδίων, κάρτες – ακόμα και παζλ κυκλοφορούσαν με την υπογραφή του.
Πώς εξηγούσε ο ίδιος την αγάπη του κοινού για τους ήρωές του; «Αυτό ίσως συμβαίνει γιατί κάποιοι αναγνώστες εκτιμούν το χιούμορ αλλά και την τρυφερότητα με την οποία τους προσεγγίζω. Δεν τους χρησιμοποιώ απλώς για να προκαλέσω γέλιο. Αυτό, από μόνο του, δεν μου λέει τίποτα».
Στη διάρκεια της καριέρας του, δημιούργησε περίπου 2.000 σκίτσα. Για καθένα χρειαζόταν έως και μία εβδομάδα δουλειάς. Ουδέποτε βιάστηκε όμως. «Θέλω κάθε χιλιοστό να είναι όπως πρέπει», εξηγούσε. Παρά τη δημοφιλία και την αναγνωρισιμότητά του, πραγματοποίησε μόλις τρεις εκθέσεις· την τελευταία στην Πάλμα της Ισπανίας, το 1989. Τα έσοδά της διατέθηκαν για τη στήριξη παιδιών με αυτισμό.
Η καρδιά του σταμάτησε στη διάρκεια δείπνου με την οικογένειά του. Ο Μορντίγιο ήταν παντρεμένος από το 1969 και είχε έναν γιο. «Οταν γερνάς με έναν άνθρωπο, αυτό που νιώθεις δεν περιγράφεται. Είναι πάνω και από την αγάπη», έλεγε…