«Ξέρεις τι είναι ένα καλό μουσείο; Ενα σχολείο για την όραση», μου έλεγε ο ζωγράφος Γιώργος Ρόρρης το βράδυ της Τετάρτης, στα εγκαίνια του Μουσείου Γουλανδρή στο Παγκράτι. «Στην εποχή μας, έχουμε συνηθίσει να κοιτάζουμε, αλλά όχι να βλέπουμε. Τα μάτια μας σέρνονται επάνω από αντικείμενα και πρόσωπα, αλλά δεν εστιάζουν. Αισθάνομαι, λοιπόν, τρομερή συγκίνηση που από σήμερα οι Αθηναίοι θα έχουν την ευκαιρία να σταθούν μπροστά σε σπουδαία έργα τέχνης. Στον Πικάσο, τον Τζακομέτι, τον Μπρακ. Αν τους αφιερώσουν χρόνο και υπομονή, τότε πραγματικά θα τους αποκαλυφθεί ένας καινούργιος κόσμος, που είναι πιο γνώριμος σε εμάς τους ζωγράφους. Ταυτόχρονα, σκέψου πώς θα λειτουργήσει η ομορφιά αυτών των έργων στο βλέμμα των ανθρώπων που έχουν μάθει να ζουν καθημερινά με την οπτική ρύπανση των γκράφιτι στους τοίχους της πόλης. Θα έχει μια βαθιά επίδραση στις επόμενες γενιές».
Ολοι ήταν ενθουσιασμένοι με το άνοιγμα του νέου μουσείου, όμως οι ζωγράφοι και οι γλύπτες μας είχαν ιδιαίτερη χαρά. Ο Ρόρρης μού εξηγούσε πως, όταν ξεκίνησε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, το 1982, το μόνο μέρος όπου μπορούσε να δει τέτοια αριστουργήματα ήταν η βιβλιοθήκη. Διαφορετικά, θα έπρεπε να μπει σε αεροπλάνο και να ταξιδέψει στο εξωτερικό. «Ευτυχώς, υπήρχε και η Εθνική Πινακοθήκη μας που, εκτός από τους δικούς μας σπουδαίους ζωγράφους, έκανε μεγάλες περιοδικές εκθέσεις από το εξωτερικό. Θυμάμαι, λ.χ., μια έκθεση Πικάσο πόσο με είχε εντυπωσιάσει», έλεγε.
Η γλύπτρια Αλ. Αθανασιάδου και η ζωγράφος Μ. Φιλοπούλου.
Πολλοί Ελληνες καλλιτέχνες είδαν τα έργα τους να συστεγάζονται με «ιερά τέρατα» της τέχνης. «Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, όταν ένα μουσείο σού κάνει τέτοια τιμή, η ελάχιστη ανταπόδοσή σου είναι να προσπαθείς να γίνεσαι κάθε μέρα και καλύτερος. Οχι πως θα φθάσεις τους δημιουργούς που είχαν στη συλλογή τους ο Βασίλης και η Ελίζα Γουλανδρή, όμως θα προσπαθήσεις να ξεπεράσεις τα δικά σου όρια», υπογράμμιζε η Μαρία Φιλοπούλου. «Και στο παρελθόν έχουμε δει μεγάλη τέχνη στην Αθήνα. Ηταν όμως έργα δανεικά, από ξένα μουσεία. Τώρα, για πρώτη φορά, αυτά τα αριστουργήματα θα μείνουν για πάντα εδώ, παιδιά και έφηβοι θα μεγαλώσουν έχοντας το προνόμιο να τα χαίρονται», έλεγε με έμφαση.
Η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, θαυμάζοντας το γλυπτό του Τζακομέτι, συμφωνούσε και εκείνη ότι το μουσείο θα φέρει έναν αέρα εξευγενισμού σε μια πόλη που τον έχει απόλυτη ανάγκη: «Ενα τέτοιο corpus έργων έχει τη δική του δύναμη πάνω στους θεατές, αγγίζει ψυχικές χορδές, δρα με βαθύ και υποδόριο τρόπο. Είμαι σίγουρη πως το μουσείο θα αλλάξει και την Αθήνα στο μέλλον».