Παρακολουθώ τη δουλειά του Νίκου Μόσχου από τα πρώτα του βήματα και σε κάθε νέα του έκθεση αισθάνομαι μια μικρή δικαίωση. Οχι γιατί το ταλέντο του είχε φανεί από πολύ νωρίς, αλλά για την εσωτερική του ανάγκη να πηγαίνει τη ζωγραφική του πιο μακριά. Οι προσωπικές συστάσεις με τον καλλιτέχνη έγιναν με το πρώτο έργο που είχε εκθέσει, στη μεγάλη ομαδική έκθεση «Ομοιότητα περίπου», για τον Αντώνη Μπενάκη, στο Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς, το 2004. Ηταν ο νεότερος που είχε λάβει μέρος στο αφιέρωμα και μάλιστα τον είχε εντοπίσει και επιλέξει ο ίδιος ο Αγγελος Δεληβορριάς. Ο εθνικός ευεργέτης –το κατάλευκο τσιγκελωτό μουστάκι του κλέβει την παράσταση– είναι ζωγραφισμένος μέσα στο ατελιέ του 24χρονου τότε Μόσχου, λες και έκανε μετά θάνατον μια σουρεαλιστική επίσκεψη για να επιθεωρήσει το πορτρέτο του. Στην προσωπογραφία αποτυπώνεται η δύναμη του χρωστήρα, το γεγονός ότι, αν ήθελε ο νεαρός να παραμείνει σε αυτόν τον τομέα, θα είχε άμεση αναγνώριση και οικονομικές απολαβές.
Ανθρωποι και μηχανές συμβιώνουν στα έργα του.
Εκείνος, όμως, επέλεξε κάτι άλλο. Μια έκφραση πιο εξπρεσιονιστική –πολλές φορές φέρνει στον νου τα έργα του Τζον Χριστοφόρου–, πινελιές που αποτυπώνουν ανθρώπινα κορμιά, μέλη από ζώα, μηχανές, πνευστά, οθόνες τηλεόρασης, σε ένα σύνολο που δεν μπορεί κανείς να διαχωρίσει τα συστατικά του. Αυτά είχε δείξει στην γκαλερί του Ρένου Ξίππα το 2012. Αύριο, η Γκαλερί Ζουμπουλάκη παρουσιάζει τη νέα ατομική του έκθεση με τίτλο «Συνθήκες προσαρμογής», με ζωγραφικά έργα των τελευταίων χρόνων, κυρίως ακρυλικά σε καμβά και σε χαρτί. Και σε αυτά η αίσθηση της αλλόκοτης μείξης στοιχείων, μια ατμόσφαιρα μεταξύ εφιάλτη και ονείρου, κυριαρχεί.
Το πορτρέτο του Αντώνη Μπενάκη, από το 2004.
Ο βασικός άξονας σε αυτή την ενότητα είναι η διαδικασία προσαρμογής σε νέα δεδομένα, η διαρκής μετάβαση, η αλλαγή της ψυχοσύνθεσης. Η θεματική αυτή αναπτύσσεται μέσα από επιμέρους θεματικές – αφορμές που απασχολούν τους καλλιτέχνες εδώ και αιώνες. Ο φόβος απέναντι στον θάνατο, ο έρωτας, η ματαιότητα, η επιβολή εξουσίας, οι προσωπικές και συλλογικές μάχες εμπνέουν τον Μόσχο. Ο καλλιτέχνης αναφέρεται στο ανθρώπινο είδος και στη σχέση του με την τεχνολογία, η οποία πλέον τον καθορίζει σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας. Γεννημένος στο Ηράκλειο το 1979, ο καλλιτέχνης ανακατεύτηκε νωρίς με τα χρώματα και τα μολύβια, καθώς ο πατέρας του, Τάκης Μόσχος, ήταν επίσης ζωγράφος και αγιογράφος. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ με δασκάλους τον Χρόνη Μπότσογλου και τον Μανώλη Μπαμπούση (Φωτογραφία). Η έκθεσή του στη Ζουμπουλάκη θα διαρκέσει έως τις 7 Μαρτίου.
Ενα από τα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση (λεπτομέρεια).