Το αιώνιο άστυ στις Βρυξέλλες του Πάβλου Χαμπίδη

Το αιώνιο άστυ στις Βρυξέλλες του Πάβλου Χαμπίδη

1' 48" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ακούς τον Πάβλο Χαμπίδη να μιλάει για τις Βρυξέλλες και αφήνεσαι σε όσα λέει για την αστική ποίηση της πόλης. «Φέρνω στον νου τους τρούλους και τα οξειδωμένα αγάλματα, τις βαθμιδωτές στέγες και τους τούβλινους τοίχους», λέει και γυρίζεις το βλέμμα και το αφήνεις πάνω στα έργα του, στους τοίχους του καφέ, του εκθεσιακού χώρου στο Γαλλικό Ινστιτούτο της οδού Σίνα. Ο Πάβλος Χαμπίδης, εικαστικός με τα φημισμένα έργα του, με σινική μελάνη και με υδατογραφίες, πάνω στην κουλτούρα των τόπων, εκπροσωπεί φέτος τη συμμετοχή του Βελγίου στις εκδηλώσεις για τη γαλλοφωνία. Εχοντας ζήσει για χρόνια στις Βρυξέλλες (όπως και στη Σουηδία, όπου σπούδασε φιλοσοφία και ιστορία της τέχνης στο Lund, στο Παρίσι και στην Ιαπωνία), άνθρωπος ανοικτός και έμπειρος, ο Πάβλος Χαμπίδης είχε ένα σώμα έργων των τελευταίων ετών από την πρωτεύουσα του Βελγίου.

Τα έργα αυτά δίνουν υποκειμενικές ματιές στις Βρυξέλλες, θραυσματικές, ως όχημα μιας επαναμυθολόγησης της πόλης. Προεκτείνουν μια ψυχική ενδοχώρα, εν προκειμένω του δημιουργού τους, και γίνονται η υποκειμενική πόλη της αιώνιας ιδέας του άστεως. Ο Πάβλος Χαμπίδης καλλιεργεί επισταμένως την ιδιαίτερη έλξη του για το άστυ αλλά και εν γένει για την ιδέα του τόπου, για ένα διαχρονικό και διαπολιτισμικό genius loci, που αναφύεται και διαπερνά όλο το έργο του. Συνεπώς, οι Βρυξέλλες που παρουσιάζει τώρα σε αυτήν την έκθεση (σε συνεργασία με την πρεσβεία του Βελγίου και το Γαλλικό Ινστιτούτο) με τίτλο ««Βρυξέλλες, κλεμμένες ματιές» (ή λαθραία βλέμματα, θα μπορούσε να πει κανείς) δεν είναι παρά η εκβολή μιας γονιμοποιημένης ματιάς. Οι Βρυξέλλες του «χρυσού» (17ου) αιώνα, οι Βρυξέλλες της μπελ επόκ και της αρ νουβό, οι Βρυξέλλες της καθημερινότητας, ορίζουν ένα πλέγμα παλίμψηστο, αρμολογημένο στις εντάσεις της παρατήρησης και της φαντασίας.

Ο Πάβλος Χαμπίδης εντρυφεί στις πτυχώσεις του αστικού φαντασιακού. Στις Βρυξέλλες ή στην Αθήνα (την οποία μελετά επίσης) απλώνει τους υβριδικούς μύθους των μητροπόλεων στη σκιά της Ιστορίας. Σε τόπους μικρούς σε γεωγραφικό ίχνος αλλά πυκνούς σε αποτύπωμα, όπως η Αίγινα, η Πρέβεζα ή οι Παξοί, ορίζει εκ νέου εκδοχές ιερής φυσιοκρατίας στο περίβλημα του υλικού, αρχιτεκτονικού σκαριφήματος. Γιορτάζοντας τη γαλλοφωνία, μια ιδέα χωρίς σύνορα, οι «Βρυξέλλες» του Πάβλου Χαμπίδη κυματίζουν με τις σινικές μελάνες τους και τα υδατοχρώματά τους, σαν ονειροφαντασία.

Εως τις 30 Μαρτίου. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή