Ο πυκνός κόσμος του ζωγράφου Νίκου Κυριακόπουλου ξετυλίχτηκε τον μήνα Δεκέμβριο στη Φωκίωνος Νέγρη, στην γκαλερί του συλλέκτη Σωτήρη Φέλιου. Εκεί, σε αυτόν τον χώρο με την άρτια αισθητική και την επωνυμία «16 Φωκίωνος Νέγρη», ο Νίκος Κυριακόπουλος εξέθεσε τη δουλειά του των τελευταίων ετών, την οποία μπορεί κανείς να δει ως και τις 30 Δεκεμβρίου.
Ζωγράφος με μια διάθεση ολιστική και με μια ορμή αδιαμεσολάβητη, ο Νίκος Κυριακόπουλος είναι ένας καλλιτέχνης αυθεντικός με την έννοια ότι παραμένει πιστός στην αλήθειά του με μια νεανική ατίθαση και απρόβλεπτη διάθεση. Είναι σε ωριμότητα καλλιτεχνική, και η αύρα αυτού που απελευθερώνει για το κοινό φτάνει με ένα ωστικό κύμα. Στην έκθεση με τίτλο «The Drawing Project – Works on Paper – Complete Series», ο Νίκος Κυριακόπουλος έχει στήσει μια εγκατάσταση με δεκάδες ανθρωποκεντρικά έργα σε χαρτί, σαν μεγεθυμένες σελίδες από ένα μπλοκ σχεδίου, ταμπλώ πυκνά, επιφάνειες κατάγραφες.
Αυτό που συλλογίστηκα απέναντι σε αυτήν την πυκνότατη τοιχογραφική αναπαράσταση της ερωτικής επιθυμίας, είναι ότι εισερχόμουν σε ένα σπήλαιο φαντασιώσεων, προβολών, μεταφορών και αλληγοριών, με μια αλληλουχία εικόνων και μέσων, που ακολουθούσαν καμπύλες, οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούσαν σε κορυφώσεις και σε οροπέδια.
Ο Νίκος Κυριακόπουλος εξάντλησε τη χρήση του χαρτιού ως μέσον έκφρασης. Με μολύβια, μελάνια, λαδοπαστέλ, όρισε ένα κόσμο πολύχρωμο σε συνύπαρξη με ένα κόσμο μαυρόασπρο ή δίτονο, γεννώντας αυξομειώσεις στην ένταση και στην κατεύθυνση του βλέμματος.
Εχουν ενδιαφέρον οι συνομιλίες τις οποίες ξετυλίγει μετωπικά ή υπαινικτικά με τον Τουλούζ-Λωτρέκ, με τον οποίον κάποια υπόγεια σχέση συντηρείται ως επαναλαμβανόμενο συνεκτικό νήμα. Η ατμόσφαιρα του παρισινού καμπαρέ του 1890 συμπλέει με την αύρα του αμερικάνικου μπαρ του εικοστού αιώνα, δίπλα σε νύμφες και διαχρονικές Αφροδίτες, σε Κένταυρους και μυθολογικών προεκτάσεων συνευρέσεις, με επιβήτορες και γυναίκες θερμοκήπια. Ο Νίκος Κυριακόπουλος σταδιακά επινοεί τους κόσμους του, τους κατοικεί και τους στοιχειώνει, τους παραδίδει στην κοινή θέα και τους αφήνει στο διαρκές ημίφως για το οποίο είναι προορισμένοι. Μια ζωγραφική σαν σπασμός, αλλά και ένα στοχαστικό και ατμοσφαιρικό έργο τέχνης σε πρόοδο και διαρκή μετάλλαξη.