Στην Ελλάδα μνημονεύουμε τους εβραϊκής καταγωγής συμπατριώτες μας, μονάχα μια ημέρα τον χρόνο. Είναι η 27η Ιανουαρίου, επέτειος μνήμης για το Ολοκαύτωμα, κατά την οποία θυμόμαστε ότι υπάρχει ένα μικρό αλλά πολύτιμο τμήμα του πληθυσμού μας, που έχει αφήσει τα ιστορικά του ίχνη εδώ και χιλιάδες χρόνια στα ελληνικά χώματα.
Ιστορικές ρωμανιότικες και σεφαρδίτικες κοινότητες, διασκορπισμένες στη χώρα, που έχασαν το 87% των μελών τους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με βαρύτατο φόρο αίματος στον Χίτλερ.
Πώς άραγε να αισθάνονται οι επιζήσαντες και απόγονοι των Ελλήνων αυτών, απέναντι στη νεοναζιστική απειλή;
Τα τελευταία χρόνια, η εβραϊκή κοινότητα αμύνεται με την εξωστρέφειά της. Με θάρρος και τόλμη, κάνει συγκινητικά ανοίγματα, που μας βοηθούν να γεφυρώσουμε χάσματα άγνοιας από τη δική μας πλευρά.
Στα τέλη Δεκεμβρίου, παραβρέθηκα σε μια πρόσκληση της κοινότητας στη συναγωγή Μπεθ Σαλώμ. Εβραίοι το θρήσκευμα είχαν φέρει μαζί τους φίλους Χριστιανούς για να μοιραστούν τη λειτουργία του Σαββάτου. Ο Ραββίνος μας υποδέχθηκε με θερμά λόγια και μας εξήγησε όλο το τελετουργικό, τη σημασία των ιερών κειμένων, τη συμμετοχή των πιστών. Και μετά, σαν να ήμασταν μια μεγάλη αδιαίρετη οικογένεια, το ίδιο ποίμνιο, επισκεφθήκαμε την παλαιά συναγωγή, απέναντι στη Μελιδώνη, που ανοίγει σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Το κλίμα ήταν ζεστό και η εμπειρία για εμάς τους μη Εβραίους, σπουδαία.
Η σημερινή ηγεσία της εβραϊκής κοινότητας, είναι πεφωτισμένη και ανοιχτή. Αντιλαμβάνεται ότι σε μια κοινωνία που συστρέφεται στον εαυτό της, ο μόνος τρόπος να υπάρχεις με αξιοπρέπεια, είναι να στέκεσαι στη θέση που σου αξίζει.