Ακόμη και μέσα στην κοσμοσυρροή της Ιστικλάλ, της κεντρικής οδού της Κωνσταντινούπολης, την παλιά Grand Rue de Péra, κοντοστέκεσαι για να δεις τα δύο μπάνερ στην είσοδο του επιβλητικού Σισμανόγλειου Μεγάρου. Η μεγάλη ελληνική σημαία στην πρόσοψη του πολιτιστικού κέντρου του ελληνικού προξενείου κυματίζει πάνω από την είσοδο στην έκθεση φωτογραφίας του J. Joshua Garrick «Αποτυπώνοντας το ελληνικό κάλλος». Μέσα, στο ολόφωτο μέγαρο με τη μεγαλοαστική ατμόσφαιρα του 19ου αιώνα, καταυγάζουν οι μορφές και τα σώματα του κάλλους, έτσι όπως τα αποτύπωσε ο Αμερικανός φωτογράφος, όχι μόνο με τη ματιά του (και την εστίαση σε μια υπαινικτική αρχιτεκτονική σωμάτων) αλλά και με τον μοναδικό του τρόπο, αφού χρησιμοποιεί την πρωτοπόρο τεχνική σε επεξεργασμένο αλουμίνιο DiBond, που προσδίδει βάθος και ανάγλυφα φέρνοντας μπροστά θερμές και ψυχρές περιοχές.
Δάφνες αποδοχής
Πολλοί θα θυμούνται τις φωτογραφίες του Joshua Garrick, ο οποίος εξελίχθηκε σε «πρεσβευτή» της Ελλάδος, από την παρουσίασή τους το φθινόπωρο στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Εκεί, είχε ξετυλιχθεί σαν αργυρόλευκη κορδέλα το φωτογραφικό βλέμμα του Garrick. Εδώ (στην Κωνσταντινούπολη), οι φωτογραφίες σχηματίζουν θραυσματικές ζωφόρους κάτω από κρυστάλλινους πολυελαίους και «βικτωριανές» κόγχες, σε μια σύνθεση που σου αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις.
Είναι η ίδια παραγωγή, τιμημένη πλέον με τις δάφνες της αποδοχής, σε διεθνή απόπλου, αφού μετά την Κωνσταντινούπολη (έως 9/3) θα ταξιδέψει για το ελληνικό προξενείο της Νέας Υόρκης. Η τεχνοκριτικός Ιρις Κρητικού, που έχει την επιμέλεια αυτού του πρότζεκτ, το έχει αναγάγει σε μια πλατφόρμα καλλιτεχνικής εξωστρέφειας, συνέργειας και διαλόγου, καθώς η έκθεση για το «Κάλλος» είναι ευανάγνωστη για το ευρύ κοινό και καλλιτεχνικά πυκνή για τους πιο απαιτητικούς. Ο ίδιος ο σχεδιασμός του χώρου από τον Μάριο Βουτσινά -και σε αντίθεση με τη διαφορετική φύση του Αρχαιολογικού Μουσείου της Αθήνας- έθετε νέες προκλήσεις με τις ευκολίες και δυσκολίες που μπορεί να προσφέρει ένα μέγαρο του 19ου αιώνα. Το αποτέλεσμα είναι ένα καλειδοσκοπικό ανάπτυγμα σε μια λεπτή ισορροπία, έτσι ώστε ούτε οι φωτογραφίες να υποκύπτουν στη «βικτωριανή» λάμψη ούτε το μέγαρο να θαμπώνει από τη δύναμη της σύγχρονης δημιουργίας. Είναι μια αγαστή «χημεία».
Στο Σισμανόγλειο, που έχει γίνει πολύ γνωστό στην τουρκική κοινωνία, όχι μόνο για τις εκθέσεις και τη βιβλιοθήκη του αλλά και για τα μαθήματα ελληνικών σε 600 Τούρκους ενηλίκους, ένα πυκνό πλήθος, κυρίως Τούρκοι, έφθασε για τα εγκαίνια της περασμένης Παρασκευής. Τους άρεσε το θέμα, μας έλεγαν οι συντελεστές, αλλά διαπιστώναμε και εμείς «από την Αθήνα» το ενδιαφέρον και τη δημιουργική περιέργεια του κοινού. Με οικοδεσπότες τις ελληνικές προξενικές αρχές στην Κωνσταντινούπολη, τον γενικό πρόξενο Νίκο Ματθιουδάκη και τον πρόξενο Βίκτωρα Μαλιγκούδη, σε υψηλό επίπεδο φιλοξενίας και πολιτισμού, το Σισμανόγλειο έχει σταδιακά ανοίξει στον έξω κόσμο υπηρετώντας σκοπούς ελληνικής πολιτιστικής πολιτικής. Υπάρχει πλέον κοινό που ακολουθεί τις εκδηλώσεις, λογοτεχνικές, μουσικές, εικαστικές. Το «Κάλλος» του Joshua Garrick ήταν ένα άνοιγμα, μια γέφυρα, ένα νεύμα αλλά και μία (ακόμη) διαπίστωση.
