Με τρόπο ήπιο, αλλά με σαφήνεια και σταθερότητα, ο κόσμος του Παναγιώτη Κεφαλά συνοψίζεται σε πυκνές ερμηνείες του κάλλους, της προσμονής και της εστίασης του βλέμματος μέσα στο αχανές τοπίο της ύπαρξης. Ανάμεσα στα έργα του, ορισμένα λάδια μεγάλων και μεσαίων διαστάσεων αλλά και μικρά σχέδια με κάρβουνο σε χαρτί, ένιωσα να κολυμπώ σε ένα υγρό αδιόρατης μνήμης που έπαιρνε σχήματα ακολουθώντας μαιάνδρους από νησιά της δυτικής σκέψης.
Στην πρώτη του ατομική έκθεση (Gallery Genesis), ο Παναγιώτης Κεφαλάς αποκαλύπτει όχι μόνο μια βαθιά κατανόηση των πραγμάτων αλλά και μια εντυπωσιακή ικανότητα να κοινωνεί το σύμπαν του, που ενώ μοιάζει ελλειπτικό, θραυσματικό και σκοπίμως στοχαστικό, αναδύεται, εντέλει, «πυκνό» μέσα από τα διάκενά του για να οδηγήσει στη σύνθετη εμπειρία της αναμόχλευσης.
Τον Παναγιώτη Κεφαλά τον ανακάλυψε στην πτυχιακή του ο Γιώργος Τζάνερης, ιδιοκτήτης της Gallery Genesis, που τον κέρδισε η πλατιά «κινηματογραφική» και φιλοσοφική στόχευση μέσα από ένα πλέγμα ψηφίδων από Μπέργκμαν, Ταρκόφσκι και Αγγελόπουλο. Ο ίδιος ο Παναγιώτης Κεφαλάς αναφέρει και τον Ντοστογιέφσκι (το ψυχογραφικό του τοπίο), το ρομαντικό κίνημα (ίσως της Γερμανίας με τα τοπία του Νταβίντ Κασπάρ Φρίντριχ), τον Παπαδιαμάντη (την χωρίς εξωραϊσμούς, σχεδόν εξπρεσιονιστική, ηθογραφία), τον Τάσο Λειβαδίτη (και τον ανακουφιστικό ουμανισμό του) αλλά και ερμηνείες του Χάιντεγκερ πάνω στη νεκρή φύση ή του Κουρμπέ πάνω στη σχέση θέματος και ερμηνείας.
Ολα αυτά, στο έργο του Παναγιώτη Κεφαλά αναφύονται ήρεμα, μετρημένα και με σεμνότητα, σαν ένα θρόισμα ή ένα βλέμμα. Οργανώνει το φιλοσοφικό υπόστρωμα των έργων του γύρω από την έννοια της «εντροπίας», την κατάλυση της ιεραρχίας, την αποδυνάμωση της σημασίας μέσα από καταιγιστικούς κύκλους επανάληψης, την εξοικείωση με το κακό, το άσχημο και το ασήμαντο μέσα από την υπερθεμάτιση της προσφοράς τους. Ολο αυτό που συνοψίζεται ως «πρόβλημα» των νεότερων κοινωνιών, ο Παναγιώτης Κεφαλάς το χρησιμοποιεί ως προσκεφάλι για να ξεδιπλώσει μια μικρή, λευκή σημαία σαν ένα τεταμένο χέρι για την ανάγκη της στιγμής, που αποκτά βάρος, νόημα και έκταση. Ζυγίζει τον κόσμο σε μια παλάμη στον αχανή ορίζοντα ενός κόσμου που συνθέτει την Αρχή και το Τέλος σε έναν κύκλο.
Εκθεση Παναγιώτη Κεφαλά. Gallery Genesis, Χάρητος 35.