Ηταν μια από τις πιο διακριτές παρουσίες της Θεσσαλονίκης. Ασπρη γενειάδα και καπέλο που δεν έβγαζε ποτέ παρά μόνο για υπόκλιση. Ετσι τον θυμούνται όλοι από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 τον Κώστα Λαχά, που πέθανε από καρκίνο και κηδεύτηκε αθόρυβα την περασμένη Τρίτη στα κοιμητήρια Θέρμης σε στενό οικογενειακό κύκλο.
Ζωγράφος, πεζογράφος, ποιητής και δημοσιογράφος, πρωτοπόρος γκαλερίστας με τον «Κοχλία» να συσπειρώνει την αφρόκρεμα των Ελλήνων καλλιτεχνών στα χρόνια της δικτατορίας (1972-1986), αργότερα στο Βελλίδειο Πολιτιστικό Κέντρο (1987-1995), δημοτικός σύμβουλος, άφησε το αποτύπωμά του με το πινέλο, την πένα του και την ενεργό του συμμετοχή σε ό,τι κυοφορούσε και γεννούσε η καλλιτεχνική και πνευματική ζύμωση της Θεσσαλονίκης (ΚΘΒΕ, Θέατρο Κήπου, Τέχνη, ΦΚΘ, ΚΜΣΤ) στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα.
«Πλους ονείρου – απ’ τον Εχέδωρο στον Θερμαϊκό» ο βίος του, όπως τον αφηγείται από το αρχειακό υλικό της μνήμης στην αυτογραφία του (ΙΑΝΟΣ για τον 9,58) ο Κώστας Λαχανίδης, γεννημένος στο Κάτω Θεοδωράκιον Κιλκίς (1936) σπούδασε Οικονομικά στο ΑΠΘ αλλά η αγάπη του για τις τέχνες τον οδήγησε σε άλλα δημιουργικά μονοπάτια.
Αρχικά στο θέατρο (θήτευσε στο θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν) κι από τη δεκαετία του ’60 στη ζωγραφική, στη στιχουργική (μελοποιημένη από τον Θάνο Μικρούτσικο), στην πεζογραφία («Πεδίον Οσφρήσεως», «Μετείκασμα, μεταίσθημα», «Ασκήσεις επί αμμοδόχου» (κρατικό βραβείο διηγήματος), με μια γραφή αντισυμβατική, συνειρμική, ενδοσκοπική που ξεδιπλώνει σκέψεις, αισθήματα και αισθήσεις ζωής. «Ζωγραφιές και κείμενα είναι μοναχικές δουλειές» έλεγε. «Μέσα από ποιες μορφές εκφράζομαι καλύτερα; Δεν θα έλεγα ούτε το ένα ούτε το άλλο. Να συναποτελούμαι απ’ όλα. Κυρίαρχο είναι να μπορώ να είμαι φορτισμένος από πράγματα που με βασανίζουν και διεκδικούν την έκφρασή τους. Από χρώματα, από φόρμες, από συγκινήσεις, πρόσωπα, χρώματα, λέξεις». Τα είχε όλα η πολύχρωμη και πολυκύμαντη 78χρονη ζωή του.