Σπάνια, πολύ σπάνια τύχη, να έχει γνωρίσει κανείς από κοντά τον Αλκη Πιερράκο. Σπουδαίος ζωγράφος, ακτινοβόλα προσωπικότητα. Τολμηρός, οξύνους, βαθύς. Και τώρα, στα 88 του χρόνια, ο καλλιτέχνης παρουσιάζει μια σειρά από πρόσφατα έργα του, που φιλοξενήθηκαν αρχικώς στο ΚΜΣΤ της Θεσσαλονίκης και θα βρίσκονται μέχρι τα τέλη Μαρτίου στην Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, σε μια έκθεση με τη συμβολή του Ιδρύματος Κωστόπουλου. Θέμα της η Ναυμαχία της Ναυπάκτου, το γεγονός που άλλαξε τον ρουν της Ιστορίας στη Μεσόγειο. Γιατί κάνει αυτήν την αναδρομή στο παρελθόν; Σαν έναν σαφή χρονικό παραλληλισμό με το σήμερα, όπου ο κόσμος χωρίζεται ξανά ανάμεσα στο Ισλάμ και τη Δύση.
Ποιος είναι ο Πιερράκος; Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1920, γιος διπλωμάτη που ανδρώθηκε στο Βελιγράδι. Ο παππούς του ήταν ερασιτέχνης ζωγράφος και τον έμαθε να αγαπά την τέχνη. Και η γιαγιά του καμάρωνε λέγοντας: «Αυτόν θα τον κάνουμε πιντόρο!». Σπούδασε στη Βασιλεία της Ελβετίας, έζησε στο Λονδίνο, για να εγκατασταθεί τελικά στο Παρίσι. Εργα του έχουμε δει το 2007 σε μια μεγάλη αναδρομική στο Μουσείο Μπενάκη.
Τότε τον είχα ρωτήσει πώς ακόμα καταφέρνει να είναι τόσο παραγωγικός. «Οσο το χέρι μου, με τη βοήθεια ενός στηρίγματος, μπορεί ακόμα και ζωγραφίζει και βγαίνει η γραμμή ίσια, νιώθω τη μεγαλύτερη ευτυχία στον κόσμο».
Η συμβουλή του προς τους νέους καλλιτέχνες: «Μακριά από τη ζωγραφική. Είναι δύσκολη ερωμένη. Μόνο αν έχεις κότσια να την κάνεις, γιατί είναι δύσκολη δουλειά. Εχεις να κάνεις με τους νταβατζήδες τους γκαλερίστες. Αν δεν είναι αγαπητικός της τέχνης ο γκαλερίστας, καλύτερα να μην μπλέξεις μαζί του».
Και μια τοποθέτηση για τους Ελληνες: «Κακομαθημένοι με πολλά κόμπλεξ. Αν δεν πέσεις με τα μούτρα στη δουλειά, δεν πας μπροστά. Δεν γίνεσαι μεγάλος λαός. Εμείς είμαστε του τζόγου, γι’ αυτό λυσσάξανε όλοι με το Χρηματιστήριο. Αυτή η κατάρα του τζόγου έπεσε πάνω στην ελληνική τέχνη και τη λέρωσε. Εγιναν όλα πόσα δίνεις, πόσα παίρνεις. Είμαι ευχαριστημένος που δεν τα έζησα αυτά από κοντά…»