Εδώ και τουλάχιστον οκτώ δεκαετίες, ορισμένοι από τους επισκέπτες του απολιθωμένου δάσους της Αριζόνα αψηφούν τους κανόνες και φεύγουν παίρνοντας μαζί τους μικροσκοπικά πολύχρωμα απολιθώματα. Οπως έχουν από καιρό συνειδητοποιήσει οι υπεύθυνοι του Εθνικού Πάρκου, το πιο αποτελεσματικό αποτρεπτικό μέτρο δεν είναι η τοποθέτηση προειδοποιητικών πινακίδων, ούτε η αύξηση του προβλεπόμενου προστίμου, αλλά η απειλή κάποιας υπερφυσικής τιμωρίας: Βασανισμένοι από τύψεις ή πεπεισμένοι πως όλες οι ατυχίες τους οφείλονται στο ασυγχώρητο παράπτωμά τους, οι «παραβάτες» επιστρέφουν μαζικά τα κλεμμένα θραύσματα, συχνά συνοδευόμενα από την απαραίτητη γραπτή ομολογία.
«Ζυγίζουν σαν ένας τόνος τούβλα στη συνείδησή μου» παραδέχεται κάποιος. «Πρέπει να σας ζητήσω να με συγχωρέσετε, γιατί με την πράξη μου παραβίασα τον νόμο της χώρας και τον νόμο του Θεού» αναφέρεται σε μια επιστολή του 1964. «Κύριε διευθυντή. Συγγνώμη που το πήρα. Είμαι μόνο πέντε χρονών κι έκανα ένα μεγάλο λάθος» γράφει ο μεταμελημένος Αντι, τον Οκτώβριο του 1970. Αρκετοί από τους αποστολείς κάνουν λόγο για μια ανεξήγητη «κατάρα», η οποία τους καταδιώκει από τότε που επισκέφθηκαν το Πάρκο: «Επιστρέφοντας σπίτι, ανακαλύψαμε ότι η πεθερά μου είχε νεφρική ανεπάρκεια, ύστερα πέθανε ο σκύλος μας, χάλασε ο καταψύκτης και η κεντρική θέρμανση, παραλίγο να πάθω ένα σοβαρό αυτοκινητικό ατύχημα, το φορτηγό μας ήθελε επισκευή, η γάτα μας σκοτώθηκε και χθες τη νύχτα μια έκρηξη υγραερίου μάς ανάγκασε να εκκενώσουμε το σπίτι μας», εξομολογείται μια τρομοκρατημένη ανώνυμη επισκέπτρια.
Οι καλλιτέχνες Ryan Thompson και Phil Orr επέλεξαν 50 από τις περίπου 1.200 επιστολές, που φυλάσσονται στα αρχεία του Πάρκου και χρονολογούνται από το 1934 έως σήμερα. Οπως επισημαίνουν στο βιβλίο τους με τίτλο «Bad Luck, Hot Rocks: Conscience Letters and Photographs from the Petrified Forest» («Κακή τύχη, καυτές πέτρες: Επιστολές συνείδησης και φωτογραφίες από το απολιθωμένο δάσος»), τα ανακτημένα απολιθώματα δεν είναι δυνατόν να επιστραφούν στο δάσος, αφού η προέλευσή τους δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί.