Υπάρχει ένα είδος «μόνωσης» ανάμεσα στον μέσο Ελληνα και στα μουσεία; Μια ψυχολογική και μορφωτική δυσκολία πρόσβασης; Η πεποίθηση ότι κάποιος θα περάσει αφάνταστα καλύτερα αν στον ελεύθερό του χρόνο δεν έχει να επεξεργαστεί ένα «φορτίο» πνευματικών ερεθισμάτων που προκύπτει από μια (μη εύπεπτη) θεατρική παράσταση ή μια έκθεση;
Λες και είναι πάντα καλύτερη ιδέα να πάει με τα παιδιά του στο γήπεδο ή την ταβέρνα, να χαλαρώσει μπροστά στην τηλεόραση από το να διαβάσει ένα βιβλίο ή να επισκεφθεί μια γκαλερί.
Προχθές, Κυριακή μεσημέρι, περιδιαβαίνοντας την υπέροχη έκθεση του Μιχάλη Κατζουράκη στο Μουσείου Μπενάκη Πειραιώς, συνάντησα λίγους επισκέπτες. Ηταν γνώστες και ευαισθητοποιημένοι. Το αφιέρωμα στη δουλειά του ήταν καλοστημένο, χορταστικό, πολυδιάστατο και όσοι πέρασαν το κατώφλι του σίγουρα έφυγαν με μια αίσθηση πλήρωσης και ποιότητας. Η έκθεση με έργα του Δημήτρη Μυταρά, στο ίδιο μουσείο, είχε περισσότερο κόσμο αλλά και πάλι όχι αυτόν που θα περίμενε κανείς σε έναν τόσο καλό και γνωστό ζωγράφο, του οποίου τα παλαιά και λιγότερο γνωστά έργα ξαφνιάζουν και συγκινούν τον θεατή.
Αν σε προηγμένες χώρες του εξωτερικού η ένταξη των πολιτιστικών δράσεων στην καθημερινότητα γίνεται ομαλά και αθόρυβα, αν η αποτίμηση καλλιτεχνικών γεγονότων είναι τόσο συνηθισμένη όσο η συζήτηση για τον καιρό, σε εμάς προαπαιτεί υπέρβαση, έναν «μικρό ηρωισμό» να δεις ένα «δύσκολο» θέατρο, μια σινεφίλ ταινία, να απολαύσεις ένα στρυφνό βιβλίο. Είναι μια πράξη που ταιριάζει σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Ναι, γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Συναντιόμαστε συνήθως σε εικαστικά εγκαίνια.