H εμπειρία από τη θέαση των έργων του Τζουλιάνο Καγκλή είναι διηθητική. Λειτουργεί όπως και η ζωγραφική του. Αισθάνεσαι ότι έχεις εισέλθει σε μία ενδιάμεση ζώνη συνειδητότητας, σε εκείνη την περιοχή που είναι σύνορο και πέρασμα. Διήθηση επιτυγχάνεται μέσα από την καθολική ενστάλαξη του χρώματος, που κατακλύζει, πολιορκεί, διαπερνά και καταλύει.
Στην έκθεση του Τζουλιάνο Καγκλή στην γκαλερί «Εκφραση» (Βαλαωρίτου 9α, έως αύριο), η ζωγραφική υπηρετείται με ζυγισμένη παλινδρόμηση ανάμεσα στην ιδέα και την αναπαράστασή της. Η αισθητική πληρότητα μπροστά στην «Ψευδαίσθηση», όπου οι παραλλαγές του πράσινου αρχιτεκτονούν ένα παλλόμενο γεωφυσικό ανάγλυφο, με κοιλάδες νόησης, ουρανό στέψης και κορφές θέασης, ενισχύεται από την εντύπωση του πλήρους που εξαϋλώνεται καθώς οδεύει προς τη σταδιακή έκλειψή του. Είναι ένα ιδιαίτερα δυναμικό στοιχείο στη ζωγραφική του Τζουλιάνο Καγκλή: η απόδραση, δηλαδή, του όλου μέσα σε φάσεις Σελήνης έως ότου υποστεί διάθλαση σε επίπεδα πρόσληψης και κατανόησης της πραγματικότητας (ή της ελλειπτικής και εντελώς ιδιοσυγκρασιακής αναπαράστασής της). Ιδιαίτερα εύγλωττη αυτή η δυναμική, στην «Εκρηξη», όπου το βάθος του ορίζοντα συμπίπτει με μια τελεολογική εκδοχή εκ μέρους του παρατηρητή.
Οταν, όμως, δει κανείς αντιστικτικά το βασιλικό μπλε της «Νύχτας» δίπλα στο βαθύ πράσινο της «Ψευδαίσθησης», είναι τότε που κατακτά την εντύπωση του ολιστικού έργου εν προόδω. Ακόμη και τα έργα εκείνα που είναι φέτες καθημερινότητας, όπως η «Εγχείρηση» ή ο «Ζωγράφος» ή το «Χειροκρότημα», εκεί, δηλαδή, που υπάρχει η πράξη του ανθρώπου και η φυσική παρουσία του, μοιάζουν σαν μια άλλη απόπειρα για να μιλήσει ο ζωγράφος για την ίδια την απουσία της πίστης στην αναπαραγωγή των σχημάτων, για την ίδια την προσήλωση στην εντύπωση του ίχνους και στην ανάμνηση ενός κραδασμού.
Από την άλλη, η «Εγχείρηση» ή σκηνή του «Δείπνου», ή «Το χέρι του μάγου» μοιάζουν να αντλούν κυτταρική μνήμη από μια διαδρομή χωνεμένη στον χρόνο ως τις αχνές ρίζες ενός εξαϋλωμένου Ρέμπραντ και ακόμη πιο μακριά. Μένει η επίγευση ενός μέλανα δρυμού, ενός νυκτερινού ταξιδιού, μιας έλικας ή μιας δίνης. Μέσα στην ηρεμία τους, τα τοπία νου που μας δίνει ο Τζουλιάνο Καγκλής παίρνουν το φως ενός διαρκούς λυκαυγούς.