Κράτησα αυτήν τη φράση της Andrea Schroth (από τον κατάλογο): «Σε κάποιους πίνακες μια ρηχή λιμνούλα παφλάζει στην άκρη ενός βράχου και το νερό είναι “στρωμένο” σαν από νούφαρα, σε μια διάταξη που θυμίζει τα μοτίβα των ταπετσαριών της Αρ Νουβό». Είναι τόσο αχανής και ταυτόχρονα τόσο δομημένος ο κόσμος της Ειρήνης Ηλιοπούλου, που αισθάνεται κανείς ελεύθερος να τον αποκωδικοποιεί κατά βούληση. Η νέα της δουλειά (έως 18/4 στην Αίθουσα Τέχνης Αθηνών), με τίτλο «Mare Mineralis», έχει ως θέμα τις ογκοπλαστικές διαμορφώσεις των θαλασσινών βράχων και τα ιριδίζοντα νερά με τον βυθό και τον ουρανό. Είναι μια εντελώς προσωπική ερμηνεία ενός θέματος που η Ειρήνη Ηλιοπούλου το προεκτείνει, το διαστέλλει και το τιθασεύει δίνοντάς του οντολογικές και κατά τόπους μυστικιστικές ποιότητες.
Εντυπωσιάζει το μέγεθος έξι έργων, που είναι ακουαρέλες 2 επί 1,5 μ. Συνυπάρχουν με 15 έργα μικρότερων διαστάσεων, που συντείνουν σε ένα οξύμωρο αίσθημα εγκλεισμού και απόδρασης, καθώς η εναλλαγή βράχων και θάλασσας συντελείται μέσα από την αίσθηση της εγγύτητας (με διαβάθμιση οικειότητας και μυστηρίου).
Η Ειρήνη Ηλιοπούλου κατορθώνει κατ’ αρχάς να οργανώσει, και πάλι, ένα σύμπαν με αισθητικούς κανόνες υψηλών διαβαθμίσεων. Η χρωματική της παλέτα ακολουθεί πυκνές αποχρώσεις του πράσινου, του μπλε, του ροζ, του κίτρινου, του καφέ προκαλώντας συνειρμούς φωτός, γαλήνης αλλά και υποψίας και υφέρπουσας απειλής. Πρυτανεύει ο μύχιος συμβολισμός και η ανάκληση βαθύτατης μνήμης με αναγωγές στη θαλασσινή λογοτεχνία, στην υπαρξιακή ποίηση και στην ambient μουσική. Κρατώ τη λεπτή αίσθηση χρώματος και φωτός, που σαν θόλος φιλτράρει τα αισθήματα και εντείνει την εμπειρία.
Εκθεση Ειρήνης Ηλιοπούλου. Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Γλύκωνος 4, Δεξαμενή. Εως 18/4.