Χορηγοί εξ απαλών ονύχων. Κάπως έτσι θα μπορούσε να μεταφράσει κανείς την αγγλική έκφραση «Young patrons», μια κατηγορία που σχεδόν δεν υπάρχει στα ελληνικά μουσεία, αλλά φαίνεται να θριαμβεύει στα ξένα. Αναφέρεται σε άτομα κάτω των 40 ετών, που είτε καταπιάνονται επαγγελματικά είτε είναι απλώς εραστές της τέχνης και συσπειρώνονται κοντά σε ένα μουσείο, συνεισφέροντας οικονομικά μια ετήσια συνδρομή.
Πώς, όμως, μπορεί ένα μουσειακό ίδρυμα να είναι «σέξι» στη νέα γενιά, σε μια περίοδο που ακόμη και οι μεγάλης ηλικίας χορηγοί φυλλορροούν; Να το ερώτημα που θέσαμε στην πρόεδρο των Young Patrons της Tate, Alia Al-Senussi, που έδωσε, χθες το βράδυ, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης μια ομιλία με τίτλο «Τέχνη και χορηγίες. Νέα παγκόσμια μοντέλα».
Με εντυπωσιακό βιογραφικό και ακόμη πιο ενδιαφέρουσα ζωή, η 33χρονη Αμερικανολίβυα ζει στο Λονδίνο εδώ και μια δεκαετία. Εχοντας εστιάσει στην πολιτική και τον πολιτισμό της Μέσης Ανατολής, η απόφοιτος του πανεπιστημίου Μπράουν ξέρει να χτίζει γέφυρες όχι μόνον ανάμεσα σε πολιτιστικούς θεσμούς και νέους ανθρώπους αλλά ανάμεσα σε διαφορετικές κουλτούρες, καθώς συνεργάζεται με την Art Basel, τη Serpantine Gallery, το Guggenheim κ.ά.
«Ισως το πιο επιτακτικό ζήτημα για τα μουσεία και τα ιδρύματα αυτήν τη στιγμή είναι να μπορέσουν να θέσουν τα θεμέλια για τη δημιουργία μιας καινούργιας ομάδας χρηματοδοτών, επενδύοντας στη νεολαία» είναι οι πρώτες της κουβέντες στην αίθουσα πρωινού ενός αθηναϊκού boutique hotel. Το μπλάκμπερί της κουδουνίζει συνεχώς δίπλα σ’ ένα πιάτο μ’ ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης και ντοματάκια.
Συνεχίζει: «Η συνδρομή για την Tate σε αυτή την κατηγορία είναι 1.000 λίρες τον χρόνο και τα ανταλλάγματα που έχουν οι Young Patrons είναι πολύ ελκυστικά. Εχουν την ευκαιρία να μπουν σε έναν ενδιαφέροντα κύκλο, να επισκεφθούν ατελιέ καλλιτεχνών και σπίτια συλλεκτών, να απολαύσουν ειδικές ξεναγήσεις, να πάνε σε ειδικές εκδηλώσεις, να ακούσουν διαλέξεις που τους ενδιαφέρουν. Σε ό,τι και αν διοργανώνουμε, υπάρχει μια χροιά επιμορφωτική, εμφυσώντας στους συμμετέχοντες ένα νέο ήθος. Συνήθως ανήκουν σε διαφορετικά επαγγέλματα, αλλά τους αρέσει η τέχνη και το συλλέγειν ή μόλις έχουν ανοίξει μια γκαλερί και θέλουν να γνωρίσουν κόσμο».
Αμοιβαίο κέρδος
Εντάξει! Αν ένα μουσείο αγοράζει έργα άγνωστων ακόμα καλλιτεχνών, το κάνει με την ελπίδα ότι μια ημέρα οι τιμές τους θα ανεβούν. Πώς, όμως, μπορεί να ξέρει κανείς ότι ο σημερινός 35άρης θα επιτύχει τόσο στο επάγγελμά του, ώστε να γίνει ο αυριανός χρυσός χορηγός; «Μα, δεν χρειάζεται να φτάσει κανείς στο μέλλον. Οι Young Patrons είναι ήδη χρήσιμοι ακόμη και σήμερα, διότι εκπροσωπούν το μουσείο σε παρέες, στην πραγματική ζωή της πόλης. Γνωρίζουμε όλοι ότι η δικτύωση είναι εξίσου σημαντική με την αναγνωρισιμότητα. Και εκείνοι επωφελούνται από τις δυνατότητες γνωριμιών που τους προσφέρει το μουσείο κι εμείς με τη σειρά μας αποκτούμε μεγαλύτερη εμβέλεια μέσα στην κοινωνία», υποστηρίζει στην «Κ» η Al-Senussi.
Αν κάποτε τα μουσεία έλυναν τα οικονομικά τους προβλήματα μ’ ένα γκαλά και ένα τηλεφώνημα του προέδρου τους σε κάποιους εργοστασιάρχες, τώρα πρέπει να αποκτήσουν ερείσματα σε κάθε κοινωνική ομάδα. Από αυτή την άποψη, η κρίση έφερε και τον εκδημοκρατισμό…