Με το χορταστικό Athens Photo Festival να μετράει τις τελευταίες του ημέρες στο Κτίριο της οδού Πειραιώς (έως την Παρασκευή 31 Ιουλίου), το Μουσείο Μπενάκη ανακοίνωσε ένα καθησυχαστικά πυκνό εκθεσιακό πρόγραμμα για τον πρώτο μήνα της νέας περιόδου, τον Σεπτέμβριο. Γλυπτική, αρχιτεκτονική, ζωγραφική, λογοτεχνία κι ένα ξεχωριστό πορτρέτο στον πολυπράγμονα Νίκο Δήμου συνθέτουν τις προτάσεις του αθηναϊκού μουσείου για την έναρξη της σεζόν.
Πρώτη ημερολογιακά (10/09) έρχεται η έκθεση του σπουδαίου Βρετανού γλύπτη Tony Cragg, που ζει από το 1979 στη Γερμανία (Βούπερταλ). Ο βραβευμένος με Τurner Prize πειραματίζεται γύρω από την έννοια της συμπίεσης και της ανάλυσης χρησιμοποιώντας τοτεμικές δομές, όπου το ανθρώπινο προφίλ αποτελεί συχνά ένα απομονωμένο στοιχείο του συνόλου. Διαιρώντας τη μορφή σε τεταρτημόρια, την αναλύει με έναν σχεδόν φουτουριστικό τρόπο φτάνοντας έτσι στον πιο βαθύ πυρήνα της. Η αφηρημένη ιδέα ενός πορτρέτου, για παράδειγμα, ξαφνικά μετατρέπεται σε τέσσερις διαφορετικές επιφάνειες δημιουργώντας τέσσερις τύπους εικόνων που όλες μαζί συνενώνονται σε μια νοερή σπονδυλική στήλη.
Ακολουθεί στις 17 Σεπτεμβρίου η 8η Biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων που διοργανώνει το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής. Την ίδια ημέρα στο κεντρικό κτίριο της οδού Κουμπάρη εγκαινιάζεται η έκθεση του Σαντιάγο Καλατράβα για την αναγέννηση της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου στο «Σημείο Μηδέν» του Μανχάταν. Το κτίριο αποτελεί ορόσημο, καθώς πρόκειται για το εθνικό ιερό της Ελληνικής Ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής Αμερικής και έχει σχεδιαστεί με τέτοιον τρόπο ώστε να είναι ένα μέρος ανοιχτό για όλους, ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους, ένα μέρος για λατρεία, προσευχή, διαλογισμό και φιλοξενία.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από τη γέννηση του Νίκου Δήμου, το Μουσείο Μπενάκη παρουσιάζει στις 28 Σεπτεμβρίου μια έκθεση που αναδεικνύει την πολυσχιδή προσωπικότητά του: ποίηση, φωτογραφία, σάτιρα, δοκίμιο, διαφήμιση, πεζά, δημοσιογραφία, μετάφραση και, φυσικά, πολλές γάτες.
Δύο ημέρες μετά, το πρόγραμμα κλείνει με την αναδρομική έκθεση του ζωγράφου Δημήτρη Δάβη (1905-1973). Απόφοιτος της Ακαδημίας του Μονάχου, το έργο του είναι ρεαλιστικού χαρακτήρα με αναγνωρίσιμα στοιχεία από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, κυρίως στην ψυχογραφική απόδοση των προσώπων.