Δύο μήνες τώρα παρακολουθούμε να ξετυλίγεται το κουβάρι του σκανδάλου του Ελληνικού Φεστιβάλ. Την ίδια ώρα, όμως, ομιχλώδες είναι το τοπίο σε πολλούς πολιτιστικούς οργανισμούς που εποπτεύει το ΥΠΠΟΑ. Σιγή ασυρμάτου επικρατεί σχετικά με την κρατικοποίηση του Μεγάρου Μουσικής, που θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2015, όπως δεσμεύτηκε ο υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς τον περασμένο Νοέμβριο. Προχθές παραιτήθηκε και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Γιώργος Κουρουπός. Κουβάρι και ο χώρος του ελληνικού σινεμά, με την απομάκρυνση του Γρηγόρη Καραντινάκη από το Κέντρο Κινηματογράφου, τις αλλαγές στο Δ.Σ., ενώ την ίδια ώρα ακέφαλο εμφανίζεται το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, μετά την εκούσια αποχώρηση του Δημήτρη Εϊπίδη. Oσο για το Μουσείο Φωτογραφίας, από τη Διαύγεια πληροφορήθηκε η Διεύθυνσή του ότι αντικαταστάθηκε! Στο Εθνικό Θέατρο οι ισορροπίες είναι εύθραυστες ανάμεσα στον καλλιτεχνικό διευθυντή Στάθη Λιβαθινό και σε κάποια σκληροπυρηνικά μέλη του Δ.Σ. Ακατανόητη όμως είναι η στάση του υπουργείου Πολιτισμού απέναντι στον Στ. Λιβαθινό, του οποίου η θητεία λήγει την άνοιξη. Δεν ανακοινώνει επισήμως αν θα την ανανεώσει, όπως οφείλει. Αντίθετα στο ΚΘΒΕ ο Γιάννης Αναστασάκης εξασφάλισε τριετή θητεία πολύ εύκολα.
Οι παλινωδίες στο ΕΜΣΤ προκαλούν καθυστερήσεις. Οι μελέτες, μουσειολογική και μουσειογραφική, παρότι είναι έτοιμες, δεν εξετάζονται από το Συμβούλιο Μουσείων, αφήνοντας μόνη στο… σκοτάδι την Κατερίνα Κοσκινά, της οποίας η θητεία λήγει εντός των επόμενων ημερών. Στα μουσεία και στους αρχαιολογικούς χώρους η κατάσταση δεν είναι η καλύτερη. Με εμπόδια πραγματοποιούνται τα μεγάλα έργα, ενώ πολλά χρονοδιαγράμματα ΕΣΠΑ επαναπροσδιορίζονται για να επανενταχθούν στο επόμενο πρόγραμμα. Αβεβαιότητα στις κρατικές ορχήστρες, αδέξιοι χειρισμοί στον σύγχρονο πολιτισμό, κανένας απολύτως χειρισμός σε θέματα ιδιαίτερα, όπως το Θεατρικό Μουσείο, ξεχάστηκαν μαζί και οι εξαγγελίες για τροποποιήσεις νόμων (π.χ., χορηγία). Οπως και εκείνο το υπερφίαλο πολυσέλιδο μανιφέστο του ΣΥΡΙΖΑ, που επανατοποθετούσε τη σχέση κράτους-πολιτισμού. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Εδώ ξεχάστηκαν πολύ σημαντικότερες πολιτικές δεσμεύσεις του κυβερνώντος κόμματος. Το θέμα είναι να δούμε και κάτι που να καταδεικνύει σύστημα, προγραμματισμό, αποτέλεσμα και όχι άλλοτε μια αμήχανη και άλλοτε μια σπασμωδική διαχείριση κρίσεων.