Με δύο αποφάσεις της γερμανικής δικαιοσύνης «γεννήθηκε» το 1965 η «εύλογη αμοιβή» για τις ζημίες που υφίστανται οι πνευματικοί δημιουργοί από την αντιγραφή των έργων τους. Το 1955 το γερμανικό ανώτατο δικαστήριο δικαίωσε μια προσφυγή της ένωσης για την προστασία των δικαιωμάτων δημιουργών (GEMA) εναντίον της εταιρείας Grundig που κατασκεύαζε τότε τα πρώτα φορητά μαγνητόφωνα με κασέτες. Η δικαιοσύνη αποφάνθηκε υπέρ της GEMA, η οποία υποστήριζε ότι η νέα τεχνολογία, η φορητή ηχογράφηση, παραβίαζε τους κανόνες της δίκαιης χρήσης (fair use) των πνευματικών έργων, και επιδίκασε αποζημιώσεις στους θιγομένους. Λίγα χρόνια μετά, σε μια παρόμοια υπόθεση, τα γερμανικά δικαστήρια αποφάνθηκαν ότι η οικιακή μαγνητοφώνηση μουσικής παραβιάζει επίσης τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών. Eτσι, και επειδή δεν μπορούσε να βρεθεί ένας τρόπος «διαχωρισμού» των καταναλωτών για το ποιος θα χρησιμοποιεί τον εξοπλισμό ηχογράφησης νόμιμα ή όχι, επιβλήθηκε μια εισφορά υπέρ των πνευματικών δικαιωμάτων σε κάθε σχετικό προϊόν που κατευθυνόταν στους δημιουργούς μέσω των οργάνων τους.
Πρόσφατα, έρευνα του Πανεπιστημίου Κολούμπια (2013) σε ΗΠΑ και Γερμανία αναφέρει ότι η κουλτούρα της αντιγραφής (copy culture), που περιλαμβάνει το παράνομο downloading και τον διαμοιρασμό (sharing) αρχείων, «ανθεί» μεταξύ του ενήλικου πληθυσμού και ιδιαίτερα των νέων (70%).
Οι χώρες της Ε.Ε. δεν ακολουθούν όλες την ίδια στρατηγική για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Ορισμένες, όπως η Γερμανία και η Γαλλία, έχουν επιβάλει ένα είδος τέλους –συνήθως όχι σε μορφή ποσοστού αλλά τελικής τιμής– κατά την αγορά συσκευών αποθήκευσης και ηχογράφησης (usb, CD κ.λπ.) ή και προσωπικών υπολογιστών, τάμπλετ και κινητών τηλεφώνων. Aλλες, όπως η Αγγλία, δεν έχουν υιοθετήσει τέτοιους μηχανισμούς, ενώ στη Φινλανδία η εισφορά είναι κρατική. Στις ΗΠΑ έχουν θεσπιστεί παρόμοιοι κανόνες επιβολής τελών στους κατασκευαστές και εισαγωγείς κυρίως για συσκευές ηχογράφησης και αναπαραγωγής μουσικής. Δικαίως, η επιβολή ενός τέτοιου τέλους θεωρεί τους καταναλωτές «πειρατές» εκ των προτέρων και στη δική μας περίπτωση θα δυσκολέψει ακόμη περισσότερο την αγορά της πληροφορικής. Από την άλλη, είναι ένας τρόπος δικαίωσης των δημιουργών, που όμως πρέπει να γίνει πιο συγκεκριμένος όπως στις χώρες που τον έχουν υιοθετήσει. Είναι όμως και μια απόδειξη ότι η κουλτούρα της αντιγραφής δεν μπορεί να νικηθεί, αλλά να γίνει πιο «ακριβή».