«Στα έργα μου δεν ισχύει η απαγόρευση “Μην αγγίζετε”. Το αντίθετο: είναι φτιαγμένα ακριβώς για να θέλει κάποιος να τα ακουμπήσει και να αισθανθεί την υφή τους. Πιάσε!». Δεν χρειάστηκε μεγαλύτερη παρότρυνση, και βάλθηκα να χαϊδεύω τους κεντημένους καμβάδες του, τις εγκαταστάσεις του που είναι φτιαγμένες από νήματα ώς και ένα μικρό σε μέγεθος χαλί προσευχής, που έχει παχύ πέλος από το ίδιο υλικό.
Απτικότητα
Ο Blind Adam –κατά κόσμον Θάνος Κυριακίδης– είναι από τους καλλιτέχνες που δεν απευθύνονται μόνο στο βλέμμα αλλά και στα ακροδάχτυλα. Και η έκθεση που παρουσιάζει αυτήν την περίοδο στην γκαλερί Breeder (Ιάσονος 45, Μεταξουργείο) απευθύνεται και στις δύο αισθήσεις. Τίτλος της, «Holy Glory» και πηγή έμπνευσής της η «Ασκητική» του Καζαντζάκη, η σκοτεινή άβυσσος από την οποία ερχόμαστε και καταλήγουμε, το ενδιάμεσο φωτεινό διάστημα που αποκαλείται ζωή.
Τα τελευταία χρόνια έχω παρακολουθήσει από κοντά την πορεία του και πάντα εντυπωσιάζομαι από δύο στοιχεία που την κάνουν ξεχωριστή. Εκτός από το θέλγητρο της απτικότητας, τα έργα του έχουν θαυμάσια αρμονία μεταξύ τους και μέσα στον χώρο. Θυμάμαι μια εγκατάσταση στην Kunsthalle το καλοκαίρι του 2014, όπου είχε στερεώσει δεκάδες νήματα μέσα σε ένα δωμάτιο, σαν ιστό αράχνης. Αλλά και το μεγάλο «γλυπτό», πάλι από νήμα, με τίτλο Melting Safety, ένα τεράστιο δίχτυ ασφαλείας, που είχε παρουσιαστεί πάλι στην ίδια γκαλερί στο παρελθόν αλλά και στο Παρίσι. Η τέχνη του ξετυλίγεται από ένα κουβάρι και οργανώνεται με τάξη, γεωμετρία, αλλά και αισθησιακότητα.
Εχοντας μεγάλη προϋπηρεσία στο πεδίο της μόδας για μια 20ετία –τα πρώτα του έργα ήταν νοητά περιγράμματα από ενδύματα– ο Θάνος Κυριακίδης πέρασε στην τέχνη το 2007, καθώς εξασθενούσε σταδιακά η όρασή του από μια εκφυλιστική ασθένεια στον αμφιβληστροειδή.
Λευκό – μαύρο
«Τόσο σε αυτήν την έκθεση όσο και στην προηγούμενη, έχω επιλέξει να κάνω έργα αποκλειστικά σε άσπρο – μαύρο, όχι μόνον διότι η αντίθεσή τους είναι ακόμη ελαφρώς ορατή στα μάτια μου, αλλά διότι θεωρώ ότι τονίζεται η ξεχωριστή οντότητα και έντασή τους», λέει στην «Κ».
Συνεχίζει: «Διαβάζοντας τον Καζαντζάκη δημιουργήθηκαν μέσα μου εικόνες συγκλονιστικές που ήθελα να τους δώσω σάρκα και οστά. Ολη αυτή η ενότητα διαπνέεται από μιαν αίσθηση θρησκευτικότητας, μια αναφορά στη ζωή και στον θάνατο. Τον τελευταίο δεν τον αντιμετωπίζω ως μια αφιλόξενη σκοτεινή άβυσσο αλλά ένα μυστηριώδες περιβάλλον, μια άλλη μορφή ύπαρξης. Ολοι μας τρομάζουμε μπροστά του, αλλά αυτός ο φόβος μάς κάνει να συνειδητοποιούμε τη δύναμη της ζωής. Στην έκθεση αντλώ στοιχεία τόσο από την Ορθοδοξία όσο και από τον μωαμεθανισμό, θέλοντας να δείξω την τομή των διαφορετικών πολιτισμών μπροστά στο βασικό υπαρξιακό ζήτημα».
Το 2013 είχε κατασκευάσει στο υπόγειο της γκαλερί ένα περιστύλιο με κίονες από νήμα. Τώρα έχει κάνει μια εγκατάσταση που έχει την έμπνευσή της στην Κάαμπα των μουσουλμάνων, τον πιο ιερό τόπο του Ισλάμ. Πάντα ανάμεσα στα έργα του θα υπάρχει κάποιο που έχει μια διάσταση αρχιτεκτονική, ένα είδος κελύφους στο οποίο χωράει να μπει μέσα ο θεατής. «Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας. Ο,τι φτιάχνω έχει κάτι βιωματικό και αυτοβιογραφικό. Συμπυκνώνουν την ιστορία της ζωής μου», σημειώνει στην «Κ».
Η έκθεση θα διαρκέσει έως και τις 24 Μαρτίου.