Δεν έχει σταματήσει ποτέ η συζήτηση –και μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί αυτό– γύρω από τα ύψη στα οποία οφείλει απαρεγκλίτως να φτάνει η τέχνη. Το κιτς, όμως, ήρθε για να διαγράψει τα όρια μεταξύ ελίτ και μη, με την εμφάνισή του την περίοδο 1860-1870, στο Μόναχο της Γερμανίας. Το όνομά του προήλθε από το ρήμα kitschen, που σημαίνει «βάφω», «πασαλείβω».
Το κιτς, ως τεχνοτροπία, ήρθε ακριβώς για να απελευθερώσει την τέχνη από το σώνει και ντε «μεγαλείο» που οφείλει εκείνη να φέρει. Η υπερβολή στο συναίσθημα και στην έκφρασή του, η φτήνια και η μελοδραματικότητα που συνεπάγεται είναι εκείνα τα στοιχεία με τα οποία καλλιτέχνες και οπαδοί του κιτς σαρώνουν οποιαδήποτε σοβαροφάνεια, αφού μοναδικός σκοπός είναι η συναισθηματική ανακούφιση, δίχως αισθητική ή άλλη «εξύψωση». Και αυτό ακριβώς επιτυγχάνει η ομαδική έκθεση στην αθηναϊκή γκαλερί Elika, με τον τίτλο «Κάτι το πολύ “Ωραίον”», αφορμή της οποίας υπήρξε η αντίστοιχη έκθεση και έκδοση-ορόσημο του 1984 «Kάτι το Ωραίον» από τους «Φίλους του Αντί». Οι Δημήτρης Αντωνίτσης, Jack Burton, Τάκης Γερμενής, Jorge Cabieses-Valdés, Μανώλης Δασκαλάκης-Λεμός, Χριστόφορος Δουλγέρης, Βασίλης Ζωγράφος, Αλεξία Καραβέλα, Kalos&Klio, Κωνσταντίνος Λαδιανός, Αλίκη Παλάσκα, Βασίλης Παπαγεωργίου, Αγγελος Παπαδημητρίου, Ηλίας Παπαηλιάκης, Σπύρος Στάβερης, Σοφία Τούμπουρα, Παύλος Τσάκωνας, με τα έργα τους, αντικείμενα, φωτογραφίες, πίνακες, μας υπενθυμίζουν ότι η ζωή μπορεί να εκφράζεται από το φαινομενικά «αποκρουστικό».
Δεν είναι όμως. Προφανώς δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι είναι αισθητικά ωραίο. Αυτό, όμως, που θέλει να επισημάνει το κιτς είναι πως το υπερβολικό μπορεί απλά, απλούστατα να μαλακώσει το περίπλοκο, να το απλοποιήσει.
Ομήρου 27, Κολωνάκι. Τρίτη – Παρασκευή: 12μ.-8 μ.μ., Σάββατο: 12μ.-4 μ.μ. Εως τις 16 Απριλίου.