Πάνω από 80 έργα του Γιώργου Γουναρόπουλου (1889-1977), στα τρία επίπεδα του Ιδρύματος Θεοχαράκη, είναι μια μύηση στον κόσμο ενός ζωγράφου που είχε μία απολύτως προσωπική σχέση με το φως. Ο ίδιος μιλούσε για τις τρεις διαστάσεις του φωτός, οι οποίες στα μάτια του θεατή συναιρούνταν σε μία καταλυτική αίσθηση διαφάνειας που οδηγούσε αυτομάτως σε συνειρμούς πέραν από τον χρόνο.
Χάρηκα την περιήγησή μου στη σοφά δομημένη έκθεση, με επιμελητή τον Τάκη Μαυρωτά, που ακολουθεί τους σταθμούς του Γουναρόπουλου, που βίωσε τις κορυφώσεις της δικής του γενιάς μετά τον Α΄ και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εχει μεγάλο ενδιαφέρον να δει κανείς την πρώιμη παρισινή περίοδό του με τα πιο παραστατικά έργα, όπως συνέβαινε με όλους σχεδόν της γενιάς του, πριν γίνει το πέρασμα σε μεγαλύτερη αφαίρεση. Ο Γουναρόπουλος ήταν εξαρχής μοντερνιστής, ακόμη και μπροστά στα παραστατικά πορτρέτα της μητέρας του ή του Ελευθερίου Βενιζέλου διακρίνει κανείς τον δρόμο που είχε επιλέξει. Αλλά αυτό που μένει έπειτα από αρκετή ώρα θέασης των έργων του Γουναρόπουλου είναι η προσωπικότητά του, η κοσμοθεωρία του και η επιθυμία του να διατυπώσει μία δική του ανάγνωση του κόσμου, απολύτως, φυσικά, αναγνωρίσιμη.
Τις τελευταίες δεκαετίες ήταν λίγο-πολύ σταθερός, στην καλλιέργεια του τόσο αντιπροσωπευτικού ύφους του που εκπήγαζε από μία κοσμογονική αντίληψη της ζωής, με κυρίαρχη τη γυναικεία φιγούρα, το ζείδωρον φως και την εξαΰλωση του σώματος, που κρατούσε μόνο το περίγραμμα με επίμονη διαφάνεια.
«Ο Γιώργος Γουναρόπουλος και η ποιητική του Συμβολισμού. Ζωγραφική 1912-1976». Ιδρυμα Θεοχαράκη, Βασ. Σοφίας 9 & Μέρλιν. Εως 13/5.
ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ