Η ναΐφ ζωγραφική ξεκινάει από ένα παράδοξο. Αν και ευανάγνωστη, απαιτεί να ξεπεράσει το στερεότυπο ότι είναι μια ζωγραφική υποδεέστερη ή απλοϊκή, παρότι πέραν από τους αυτοδίδακτους περιλαμβάνει και σπουδαγμένους κατ’ επιλογήν ναΐφ. Τα όρια ορισμένες φορές μετακινούνται αυτοβούλως. Κατά ένα περίεργο τρόπο, ζητεί χρόνο για εξοικείωση και αποδοχή.
Στην Υδρα, στο Ιστορικό Αρχείο – Μουσείο, παρουσιάζεται έως τις 2 Μαΐου η έκθεση «Ελληνες Ναΐφ Ζωγράφοι», με επιλογή έργων από τη Συλλογή Χρήστου και Πόλλυς Κολλιαλή σε επιμέλεια Ιριδας Κρητικού. Κατά μία έννοια, είναι μία εισαγωγή γιατί σπανίως μπορεί να δει κανείς συγκεντρωμένη ναΐφ ζωγραφική στην Ελλάδα με τέτοιο εύρος (με την εξαίρεση του Ιδρύματος Μιχελή). Είχα δει την παρουσίαση της Συλλογής Κολλιαλή στην Κωνσταντινούπολη, στις αίθουσες του Σισμανόγλειου Μεγάρου, αλλά η παρουσίαση στην Υδρα είχε άλλη δύναμη, καθώς το θερμό, γκρίζο φόντο αναδεικνύει τα έργα με έναν τρόπο εντυπωσιακό. Είναι μία από τις γέφυρες που στήνει το Ιστορικό Αρχείο – Μουσείο Υδρας, με τα εξαιρετικά εκθέματά του, προς τη σύγχρονη δημιουργία, τους συλλέκτες και τους καλλιτέχνες. Τρεις γυναίκες, η Ντίνα Αδαμοπούλου, κινητήριος δύναμη του Ιστορικού Μουσείου της Υδρας, η Πόλλυ Κολλιαλή, ακούραστη και αφοσιωμένη συλλέκτρια έργων τέχνης και η ιστορικός τέχνης Ιρις Κρητικού, που επιμελήθηκε την έκθεση, σφραγίζουν αυτή τη συμμαχία. Η περίπτωση της συλλογής Κολλιαλή φωτίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία μιας ολόκληρης οικογένειας από τα Μέγαρα αφοσιωμένης στη συλλογή και παρουσίαση έργων τέχνης.
Η ίδια η έκθεση έχει μια μεγάλη ποικιλία τεχνοτροπιών και θεμάτων. Υπάρχουν κλασικοί του είδους όπως ο Μποστ ή η Μαρία Πωπ και ο Ν. Γ. Πεντζίκης, οι εργάτες του θεάτρου σκιών, Ευγένιος Σπαθάρης και Σπύρος Κούζαρος (με την ωραία γοργόνα του), και πολλοί καλλιτέχνες που είναι εν ενεργεία όπως η Σοφία Καλογεροπούλου, ο Ντίνος Παπασπύρου, η Ρούλη Μπούα, ο Θανάσης Μπακογιώργος (με τη βυζαντινή Θεσσαλονίκη)… Υπάρχουν έργα με αστικό περιβάλλον όπως η πλατεία Συντάγματος της Σόφης Κεφαλά ή οδός Αθηνάς του Γιώργου Σαββάκη. Εργα συμβολιστικά, όπως το «Στη Ζούγκλα» του Γιάννη Αμοργιανού και «Η πόρτα του Παραδείσου» του Αντώνη Μαρκάκη. Ακραιφνώς βουκολικά, όπως τα πηγαία έργα του Χρήστου Καγκαρά, σκηνές από την επαρχιακή ζωή, όπως οι «Α΄ Παμμακεδονικοί Αγώνες» στις Σέρρες της Καίτης Νικολάου, ή το καφενείο στην Υδρα του Γιάννη Ράππα.
Είναι μια γιορτή ελληνική αυτή η έκθεση. Αγνή και πολύπτυχη. Περισσότερο σύνθετη απ’ όσο θα περίμενε κανείς.