Το περιβάλλον που χτίζουν τα έργα του Κώστα Χριστόπουλου, στον λευκό χώρο της Γκαλερί Ζουμπουλάκη, είναι υποβλητικό μέσα από μια αίσθηση αυστηρής οικονομίας. Η εντύπωση της οικονομίας δεν έχει σχέση με ερμηνείες μινιμαλισμού, καθώς τα έργα του Κώστα Χριστόπουλου έχουν ισχυρή και πλούσια αφηγηματική ισχύ, αλλά περισσότερο με την πυκνότητά τους, σε μέσα, στόχο και ουσία. Είναι σαν ο καλλιτέχνης να απόσταξε ιδέες ετών και να τις εξέβαλε σε λίγα, αλλά ορισμένα μεγάλων διαστάσεων, έργα.
Αν και το «y.st.rd», όπως τιτλοφορεί την έκθεση, ως συντομογραφία του yesterday, είναι μία παραγωγή με τεράστιους καμβάδες, συμβολικά μικρά έργα με ρηγματωμένο τζάμι και εγκαταστάσεις, κυριαρχείται από τα πρώτα, τα εντυπωσιακά σε μέγεθος αλλά και βαθιά σε συμβολισμό έργα. Ο Κώστας Χριστόπουλος, δουλεύοντας το λάδι πάνω στον καμβά, δίνει μια ιδιαίτερη υφή, απορροφητική, διασταλτική, ψευδαισθητική. Ειδικά τα μονοχρωματικά τοπία της Αναβύσσου και της Τήλου ανακαλούν τις μαυρόασπρες φωτογραφίες του Ανσελ Ανταμς και ορίζουν ένα σύμπαν αναπόλησης, στοχασμού και ενατένισης. Μοιάζει να αντλούν από μια ευρύτερη παγανιστική φυσιολατρία και μέσα από την εσκεμμένη αυστηρότητά τους οργανώνουν μια ενεργητική θέση κατά της στερεότυπης τοπιογραφίας και πέραν αυτής, κατά των συμβατικών αντιλήψεων ομορφιάς.
Γιατί τα έργα του Κώστα Χριστόπουλου συνομιλούν και με το κάλλος. Η θρυμματισμένη ματιά ανασυντίθεται μέσα από πτυχώσεις και θραύσματα. Ακόμη και η οροφή του εργοστασίου της Iζόλα, πτυχωμένη σε πολλαπλά μοτίβα, γίνεται μια οροσειρά σε αντίστιξη των ορεινών όγκων ακριβώς απέναντι. Στις εγκαταστάσεις με τα σβησμένα κεριά οργανώνονται βωμοί πρόκλησης της θνητότητας, που αντανακλάται με κάθε τρόπο ώστε να διασταλεί ακόμη και πέρα από τα όριά της.
Γκαλερί Ζουμπουλάκη, Πλ. Κολωνακίου 20, έως 6/5.