Οι καλλιτέχνιδες Ιωάννα Γουζέλη και Αγγελική Μπόζου, αναγνωρίζoντας ένα μεγάλο κενό στη σχολική διδακτέα ύλη, δημιούργησαν το 2010 το Playroom: μια ομάδα που διοργανώνει εικαστικά εργαστήρια για παιδιά. Τα workshops τους είναι ιδανικοί χώροι για να ξεδίνουν τα πιτσιρίκια, αλλά ταυτόχρονα να μαθαίνουν για την τέχνη. «Δυστυχώς, η σημασία που δίνεται στη ζωγραφική είναι πολύ μικρή. Θυμάμαι ότι τα μαθήματα καλλιτεχνικών είτε δεν υπήρχαν είτε δεν διδάσκονταν με τον καλύτερο τρόπο στο σχολείο. Θέλουμε λοιπόν αυτό που μας έλειψε ως παιδιά, να το προσφέρουμε εμείς τώρα στη νέα γενιά», τονίζει η 35χρονη Ιωάννα και συμπληρώνει: «Οταν ξεκινήσαμε, δεν υπήρχαν εικαστικά εργαστήρια σε δημόσιους χώρους και πολιτιστικά ιδρύματα ή, τελοσπάντων, δεν γίνονταν με τον τρόπο που εμείς θα θέλαμε να τα δούμε».
Πολλές από τις επιτυχημένες ιδέες που αφορούν το παιδί ξεκινούν από μια παιδική ανάμνηση, ένα παιχνίδι ή ένα συναίσθημα. «Μπορεί να μην κάναμε πολλές καλλιτεχνικές δραστηριότητες στο σχολείο αλλά όταν ήμασταν μικρές ζωγραφίζαμε πολύ στο σπίτι και αυτό μας πρόσφερε ευχαρίστηση. Θυμηθήκαμε, λοιπόν, ότι τα πιο πλατιά χαμόγελα της παιδικής μας ηλικίας ήταν συνδεδεμένα με τη δημιουργία. Τέτοια χαμόγελα θέλουμε να “σχεδιάσουμε” στα πρόσωπα όσων είναι ή αισθάνονται ακόμη μικροί», λένε, περιγράφοντας την κεντρική ιδέα του Playroom.
Η Αγγελική και η Ιωάννα είναι φίλες από παλιά. Γνωρίστηκαν στη Βακαλό, όπου η πρώτη σπούδαζε γραφιστική και η δεύτερη αρχιτεκτονική, και αργότερα συναντήθηκαν ξανά στην ΑΣΚΤ, με καθηγητές τον Ψυχοπαίδη και τον Τρανό. Ως εικαστικοί ειδικεύονται στις κατασκευές, στις εγκαταστάσεις και στην περφόρμανς αρτ. «Καταλάβαμε ότι έχουμε κοινή αισθητική και τον ίδιο τρόπο σκέψης και έτσι καταλήξαμε να συνεργαζόμαστε σε πρότζεκτ», προσθέτει η Αγγελική, που έχει και μια άλλη ομάδα που λέγεται τα «Καβούρια της Φρίκης», τα οποία, όπως λέει γελώντας, «δεν έχουν τίποτα το παιδικό – για την ακρίβεια, είναι λίγο θρίλερ!».
Με ποιον τρόπο εισάγουν το παιδί στον κόσμο της τέχνης; Πώς το κάνουν να εμπλέκεται στη δημιουργική διαδικασία; «Στα παιδιά αρέσει, ούτως ή άλλως, να ζωγραφίζουν. Εμείς προσπαθούμε μέσα από το παιχνίδι και τις ιστορίες να τους μαθαίνουμε για τους ανθρώπους που έφτιαξαν τα έργα τέχνης που βλέπουν στα μουσεία. Γι’ αυτό στα εργαστήριά μας θα δείτε πάντα ασπρόμαυρες φωτοτυπίες διάσημων καλλιτεχνών».
Ποιος από αυτούς προσφέρεται πιο πολύ για τα workshops; «Θα ακουστεί κλισέ, αλλά ο Πικάσο», υπογραμμίζει η Αγγελική. «Οι πίνακές του έχουν πολλά χρώματα, οι φόρμες τους είναι ανεβαστικές, αλλά και ο ίδιος ως προσωπικότητα προκαλεί την περιέργεια των μικρών γιατί πάντα φωτογραφιζόταν με αστείο τρόπο».
Το Playroom, που κάθε φορά έχει άλλη θεματολογία και διοργανώνεται σε διαφορετικό χώρο, προσπαθεί να προσφέρει ένα περιβάλλον σιγουριάς στον μικρό καλλιτέχνη, ο οποίος είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει μεγάλη γκάμα εργαλείων ώστε να μπορεί μέσα από τις εμπειρίες και τα συναισθήματά του να κατανοήσει τη μεταμόρφωση των υλικών και τη δημιουργία ενός φανταστικού σύμπαντος. «Είναι σαν να δημιουργούμε in situ εγκαταστάσεις. Εχουμε μια ενιαία παλέτα στα χρώματα και στα υλικά και κάθε φορά προκαλούμε ένα συμπαγές αισθητικό αποτέλεσμα. Ερχόμαστε με ένα τεράστιο σεντόνι γεμάτο πράγματα και στο τέλος φεύγουμε με “σκουπιδοπλανήτες”».
«Εχουν μεγάλη ανάγκη από ελευθερία»
Τι ακριβώς εννοούν όμως λέγοντας «σκουπιδοπλανήτες»; «Στο τέλος, μαζεύουμε αυτά που έχουν περισσέψει από τις κατασκευές και αντί να τα πετάξουμε φτιάχνουμε μεγάλες στρογγυλές μπάλες σαν πλανήτες.
Αυτή η διαδικασία αρέσει στα πιτσιρίκια». Τι κάνει περισσότερη εντύπωση στα σημερινά παιδιά; «Οτι έχουν μεγάλη ανάγκη από ελευθερία. Παρατηρούμε ότι είναι αγχωμένα. Τους δίνουμε μπογιές και χρώματα και αυτά αντιδρούν με χαμόγελα και χαρά. Στα εργαστήριά μας μπορούν ελεύθερα να μουντζουρωθούν χωρίς οι γονείς να επεμβαίνουν».
Ποια είναι τα αγαπημένα τους παιδικά βιβλία; Η Αγγελική Μπόζου και η Ιωάννα Γουζέλη προτείνουν τρία διαδραστικά βιβλία που είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να εξοικειώσουν το παιδί με την καλλιτεχνία:
• «Art in a Box», της Sarah Richardson: Μπεστ σέλερ στο βιβλιοπωλείο του Μουσείου Tate. Περιέχει 20 κάρτες, που η κάθε μία από αυτές αναπαριστά ένα έργο τέχνης το οποίο ανήκει στη συλλογή του διάσημου βρετανικού μουσείου. Στο πίσω μέρος της κάρτας σημειώνεται μια σειρά καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, οι οποίες περιλαμβάνουν ζωγραφική, κολάζ, φωτογραφία, χειροτεχνία και γλυπτική.
• «How to Talk to Children About Modern Art», του Francoise Barbe-Gall: Πώς να κάνετε τα παιδιά να καταλαβαίνουν και να απολαμβάνουν τα αριστουργήματα του 20ού και του 21ου αιώνα – από το «Φιλί» του Γκουστάβ Κλιμτ (1907) μέχρι το «British Wildlife» των Tim Noble και Sue Webster (2000). Δίνει ευθείες απαντήσεις σε απορίες των μικρών φιλότεχνων, που μπορεί να έχουν όταν εκείνα παρατηρούν τα έργα τέχνης. Για παράδειγμα: «Ο γλύπτης ξέχασε να της δώσει αυτιά!», «Γιατί να τυλίξεις ένα κτίριο;», «Αυτό δεν πρέπει να πήρε και πολύ καιρό για να φτιαχτεί», «Γιατί να κάνεις μια ζωγραφιά να μοιάζει με έναν παλιό τοίχο;».
• «Let’s Make Some Great Art», της Marion Deuchars: Η βραβευμένη Σκωτσέζα εικονογράφος δημιουργεί παιδικά βιβλία τέχνης με δικά της κείμενα και εικόνες. Το συγκεκριμένο είναι γεμάτο φανταστικές ιδέες που «τσιγκλίζουν» τη δημιουργικότητα των παιδιών. Από το πώς να συμπληρώσουν το χαμόγελο της Μόνα Λίζα μέχρι πώς να φιλοτεχνήσουν ένα αφηρημένο έργο α λα Τζάκσον Πόλοκ με ένα δίσκο, λίγη μπογιά και χαρτί.
Το σημερινό εργαστήριο του Play-room είναι αφιερωμένο στον σουρεαλισμό. Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 3,5 έως 10 ετών και λαμβάνει χώρα στο six d.o.g.s. Περισσότερες πληροφορίες στο