Eχει έξι παιδιά και όλα μαθαίνουν αρχαία ελληνικά και λατινικά. Θαυμάζει την αρχαία τραγωδία και τον Σαίξπηρ. Τον έχουν χαρακτηρίσει προκλητικό και ευφυή, έχει πολλούς θαυμαστές και επικριτές, ωστόσο αμφότεροι τον βρίσκουν ενδιαφέροντα. Ο 56χρονος Ιταλός Ρομέο Καστελούτσι έρχεται εκ νέου στο Φεστιβάλ Αθηνών με μια παράσταση για την πολιτική, το σώμα και τον λόγο, εμπνευσμένη από τη σαιξπηρική τραγωδία «Ιούλιος Καίσαρας».
Η περφόρμανς του αποτελεί σύνθεση ορισμένων από τις πιο εμβληματικές σκηνές του ομώνυμου έργου που είχε σκηνοθετήσει το 1997, καθιερώνοντας την ομάδα Societas Raffaello Sanzio στο διεθνές θεατρικό στερέωμα. «Αυτό που κάνουμε είναι θέατρο, δεν θα μπορούσα να το ονομάσω διαφορετικά. Τα υλικά όμως του θεάτρου μας είναι εξωθεατρικά», είχε πει ο φημισμένος σκηνοθέτης σε συνέντευξή του στην «Κ». Και πράγματι η θεατρική ομάδα SRS από την αρχή της πορείας της, το 1980, ήρθε σε πλήρη ρήξη με τις συμβατικές μορφές θεάτρου και επηρεάστηκε από το λεγόμενο «θέατρο της σκληρότητας». Το σώμα και οι ιδιαιτερότητές του, όπως η αναπηρία, τα σημάδια μιας ασθένειας ή της προχωρημένης ηλικίας, η ανορεξία ή η παχυσαρκία, δεν ανήκουν για το «τρομερό παιδί» του ιταλικού θεάτρου στο περιθώριο, αλλά αποτελούν υλικά δραματουργίας, όπως αναφέρει σε ανάλυσή της η λέκτορας του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Ελένη Παπαλεξίου για τα «στιγματισμένα από τις εμπειρίες της ζωής» σώματα του Καστελούτσι. Είναι ενδεικτικό ότι ο Απόλλωνας στη δική του εκδοχή της «Ορέστειας» (1995) ενσαρκώνεται από έναν ηθοποιό χωρίς άνω άκρα απορρίπτοντας οτιδήποτε σχετίζεται με τη «μίμησιν».
Πολυβραβευμένος ο ίδιος και η ομάδα του, συχνοί προσκεκλημένοι του Φεστιβάλ της Αβινιόν, θεωρούνται από τα πιο επιδραστικά θεατρικά σύνολα της Ευρώπης. Αίσθηση έχουν προκαλέσει πολλά έργα του Ρομέο Καστελούτσι, όπως το «Αμλετ. Η οργιώδης ή βίαιη εξωτερίκευση του θανάτου ενός μαλάκιου» (1992), η «Ενδογονική τραγωδία» (2004), η τριλογία της «Θείας Κωμωδίας» του Δάντη (2008), αλλά και το «Περί της εννοίας του προσώπου του Υιού του Θεού» (2011).
Στην παράσταση «Ιούλιος Καίσαρας. Σπαράγματα» του Φεστιβάλ Αθηνών, ο Καστελούτσι συνεργάζεται με τους Ιταλούς ηθοποιούς του 1997 σε μια σπουδή στη γέννηση του λόγου –προβάλλοντας τις παλλόμενες φωνητικές χορδές ενός ηθοποιού με μικροκάμερα– τη χρήση του ως μέσου πίεσης και επιβολής αλλά και την απουσία του, με τον Μάρκο Αντώνιο να ενσαρκώνεται από έναν ηθοποιό που έχει υποστεί τραχειοτομή σε μια ιστορία που συνθλίβει τους χαρακτήρες καθώς περνάνε στην Ιστορία.
«Ιούλιος Καίσαρας. Σπαράγματα», Αίθουσα Εθνικού Θεάτρου, 17-20/6, 7 μ.μ. και 8.30 μ.μ.