Δεκαεπτά κτίρια του Λε Κορμπιζιέ συγκαταλέγονται, πλέον, στη Λίστα Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. H ανακοίνωση εκδόθηκε στη διάρκεια της 40ής Διεθνούς Συνόδου της UNESCO στην Κωνσταντινούπολη και σηματοδοτεί μια ευρύτατη διακρατική συνεργασία, καθώς τα 17, προστατευόμενα πλέον, έργα του Λε Κορμπιζιέ βρίσκονται διάσπαρτα στη Γαλλία, την Ελβετία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Αργεντινή, την Ιαπωνία και την Ινδία. Είναι η ευτυχής κατάληξη μιας μακράς διαδικασίας που είχε ξεκινήσει στις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα με πρωτοβουλία της Γαλλίας και του Ιδρύματος Le Corbusier. H διεργασία αυτή καθώς διευρυνόταν με υποδείξεις για περισσότερα κτίρια, άνοιγε προς τη σύνθεση μιας επί της ουσίας υπερεθνικής πρότασης.
Στο ίδιο το πνεύμα του μοντερνισμού, που ο Λε Κορμπιζιέ πρέσβευε, η ένταξη μεγάλου αριθμού έργων του σε μία «κιβωτό» παγκόσμιας κληρονομιάς θέτει, πλέον, στο τραπέζι του διαλόγου το πέρασμα του μοντερνισμού στη σήραγγα του ιστορικού χρόνου. Ανάμεσα στη λίστα έργων του Λε Κορμπιζιέ περιελήφθη επίσης και η ινδική πόλη Chandigarh, της οποίας το μάστερ πλαν είχε σχεδιάσει στη δεκαετία του 1950. Το Capitol Complex της πόλης ανήκει, πλέον, στη λίστα της UNESCO και δικαίως, καθώς είναι ένα απαύγασμα της σύλληψης του Λε Κορμπιζιέ για τον αστικό σχεδιασμό, τη δημόσια αρχιτεκτονική και τη σύνδεση των λειτουργιών. Αυτή η πολύπλευρη, ολική θα έλεγε κανείς, ματιά του Λε Κορμπιζιέ στην κοινωνική, δημόσια αλλά και ιδιωτική χρήση της αρχιτεκτονικής δίνει σήμερα στη συμβολική αναγνώριση του έργου του μια διάσταση οικουμενική. Αλλωστε, η ανακοίνωση μιλάει για την ανάδυση της νέας λειτουργικότητας μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τα υπόλοιπα έργα του Λε Κορμπιζιέ που εντάχθηκαν στη Λίστα της UNESCO περιλαμβάνουν το Εθνικό Μουσείο Δυτικής Τέχνης στο Τόκιο, την Οικία Dr Curutchet στη Λα Πλάτα της Αργεντινής, την περίφημη Unité d’habitation στη Μασσαλία, την Οικία Γκιέτ στην Αμβέρσα, το αρχιτεκτονικό σύνολο στο Firminy, κοντά στο Σεντ-Ετιέν, και άλλα που δεν είναι τόσο γνωστά στο ευρύτερο κοινό. Η έμφαση που έδωσε η UNESCO εστιάζει στην καινοτομία και στην διερεύνηση λύσεων που σε πολλές περιπτώσεις (ιδίως για τα έργα πριν από το 1930) ήταν ιδιαίτερα ρηξικέλευθες.
Η εξέλιξη αυτή είναι ενδεικτική της διευρυμένης ματιάς που προκαλεί, πλέον, ο μοντερνισμός. Είναι κυρίως μετά το 2000 που συζητείται σε θεσμικό επίπεδο και μέσω συνεργειών με την ICOMOS και το DοCοMοMο (Documentation-Conservation-Modern-Movement) η ένταξη κτιρίων και συνόλων του 20ού αιώνα στην παγκόσμια κληρονομιά. Σε εθνικό επίπεδο, φυσικά, η διαδικασία αυτή έχει προηγηθεί. Τα περισσότερα από τα κτίρια του Λε Κορμπιζιέ είναι εθνικά μνημεία στις περισσότερες χώρες.