Για έναν μήνα, ήδη από τις 28 Ιουλίου και έως τις 28 Αυγούστου, το Εδιμβούργο, η πόλη που χαρακτηρίζεται ως η πιο «λογική» πόλη της Βρετανίας, παρασύρεται από τη διαρκή γιορτή του περίφημου φεστιβάλ. Η τέχνη θα κατακλύσει την πρωτεύουσα της Σκωτίας, όχι για να την καταστήσει ζωντανή, αλλά για να επιβεβαιώσει ότι το Εδιμβούργο είναι ένας από τους ομφαλούς της Γης, αναφορικά με τη σύγχρονη καλλιτεχνική παραγωγή.
Αστικός ιστός φτιαγμένος από τον σκωτσέζικο Διαφωτισμό, από το όραμα του Ανταμ Σμιθ και του Ντέιβιντ Χιουμ για μια Ευρώπη της ελευθερίας και του φιλελευθερισμού, με κτίρια που συνδυάζουν αρχαίες αναπαραστάσεις με τη βικτοριανή εποχή και τους ναούς του 19ου αιώνα, το Εδιμβούργο μετατρέπεται, έτι περαιτέρω, σε ένα μεγάλο εκθεσιακό κέντρο των οπτικών τεχνών. Ενα συνονθύλευμα από σπουδαίες γκαλερί, μουσεία και χώρους τέχνης, με ιδιαίτερη βαρύτητα στους νέους, ανερχόμενους καλλιτέχνες από τη Σκωτία και το εξωτερικό, η πόλη γίνεται η ίδια μια μεγάλη εικαστική εγκατάσταση. Το πλοίο που κατασκεύασε η Κιάρα Φίλιπς, με ευθεία αναφορά στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι σωματικές φωτογραφίες του Τζόναθαν Οουεν και του Ρόντρικ Μπιουκάναν, μαζί με την εικαστική διερεύνηση της σύγχρονης έννοιας του μνημείου από καλλιτέχνες και θεωρητικούς, τα γλυπτά νέων και παλαιότερων δημιουργών, καθώς και οι εγκαταστάσεις της Scottish Poetry Library είναι μόνο ένα τμήμα από την τέχνη που προσκαλεί κατοίκους και επισκέπτες σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους.
Σαφώς, η έκθεση που δικαίως θα μαγνητίσει είναι η, για πρώτη φορά, παρουσίαση των πάνω από 130 σχεδίων του μεγάλου Γερμανού παρεμβατικού καλλιτέχνη Γιόζεφ Μπόις, στη Scottish National Gallery of Modern Art. Ο «ακτιβιστής» καλλιτέχνης παρουσιάζεται μέσα από τα έργα που εκτείνονται από το 1945 έως τον θάνατό του, το 1986, ενώ διερευνάται, μέσα από την έκθεση, η σχέση του Μπόις με τον Richard Demarco, που πρώτος έφερε τον Γερμανό καλλιτέχνη στη Σκωτία, το 1970, και δούλεψε μαζί του καθ’ όλη τη διάρκεια της υπόλοιπης ζωής του.
Σε όλη την έκταση της πόλης, θα εμφανίζονται pop-up εκθέσεις, δίνοντας έτσι την εντύπωση ότι η τέχνη συνυπάρχει με τον δημόσιο χώρο, αποτελώντας αξεχώριστο κομμάτι της καθημερινότητας. Τι είδους καθημερινότητα είναι αυτή, θ’ αναρωτηθεί κάποιος. Πόλεις όπως το Εδιμβούργο συνοψίζουν στη «ρουτίνα» τους τη δημιουργία. Δεν περιμένουν οι πολίτες να πάνε σ’ εκείνη· οδηγούν την τέχνη στην πόρτα των πολιτών. Κι αυτό είναι μια δοκιμασμένη ευτυχία.