Η περιέργεια που προκαλεί η αληθοφανής λεπτομέρεια στην τέχνη αγγίζει τα όρια της έκστασης. Ξεπερνά την ίδια τη διάσταση και λειτουργία του έργου τέχνης και χτίζει μια αυτόνομη κατάσταση υπνωτικού δέους.
Είναι ίσως μια παρενέργεια αφενός της διαρκούς έκθεσης στην εννοιολογική και μη αληθοφανή τέχνη και αφετέρου στην ανάδυση μιας νέας, αστικής «θρησκείας» γύρω από το σώμα. Μια έκθεση αυτήν την περίοδο, στο Μπιλμπάο, παρουσιάζει μια πύλη σε αυτό που ονομάστηκε στην αγγλική γλώσσα «Hyperrealist Sculpture» και που στα ελληνικά θα λέγαμε ίσως ακραίο ρεαλισμό.
Δύο Αυστραλοί γλύπτες κατέχουν τα τελευταία χρόνια ηγετική θέση σε αυτή την κατηγορία τέχνης. Ο Sam Jinks και ο Ron Mueck. Κάθε φορά που εκθέτουν τα αληθοφανή σώματα-γλυπτά, προκαλούν πλήθη προσκυνητών. Δεν πρόκειται απλώς για επισκέπτες σε έναν χώρο τέχνης, αλλά για μετάληψη από πηγή μιας πολύ βαθιάς και απολύτως προσωπικής διεργασίας. Η θέαση των απολύτως ρεαλιστικών ανθρώπινων σωμάτων, ακόμη και όταν δεν είναι σε φυσικό μέγεθος, προκαλούν αισθήματα ανάλογα με εκείνα σε αίθουσα νεκροψίας. Είναι η απόλυτη συνείδηση για τη σωματική διάσταση του ανθρώπου, η οποία, ωστόσο, δεν εκλαμβάνεται μόνον ως υλικό μέγεθος.
Τα γλυπτά του ακραίου ρεαλισμού μοιάζουν συχνά σαν να φωτίζονται από εσωτερικό φως. Αποκτούν ρόδινη επιδερμίδα βρέφους ή νεαρής κοπέλας και ενίοτε τη ρυτιδιασμένη και πιο σκοτεινή επιφάνεια μιας ώριμης ύπαρξης. Δεν υπάρχει τίποτε ηρωικό σε αυτό, ωστόσο ο θεατής αναγνωρίζει το πεπερασμένο και ταυτόχρονα το αποκρυπτογραφεί. Συχνά, η περιήγηση σε μια τέτοια αίθουσα γλυπτών γίνεται σε καθεστώς σιωπηρής λιτανείας βλεμμάτων. Αντιστοιχεί σε πρωτογενείς τελετές που έχουν να κάνουν με το σώμα, όπως μια κηδεία, μια εγχείρηση ή μια κλίνη για τον έρωτα.
Τα ακραία ρεαλιστικά γλυπτά διαφέρουν από την κλασική γλυπτική αναπαράσταση του σώματος όπως τα γνωρίζει η ιστορία της τέχνης από την Αναγέννηση και μετά. Και αυτό, διότι βασίζονται στην τεχνική της ψευδαίσθησης και της οφθαλμαπάτης παρασύροντας το κοινό να αναρωτηθεί για την ανθρώπινη υπόστασή τους. Αυτή η μορφή τέχνης, που μπορεί να πει κανείς ότι γεννιέται σταδιακά από τη δεκαετία του 1970 και μετά (για να κορυφωθεί στον 21ο αιώνα), είναι προϊόν μιας σειράς πολιτισμικών κραδασμών, μετά τη ρήξη του μοντερνισμού, με κορυφαίο την αναθεώρηση βασικών παραμέτρων που έχουν να κάνουν με την υγεία, την ευζωία, την ευθανασία, τη σεξουαλική συμπεριφορά και τη θεωρία των φύλων.
Μέσα από αυτό το κανάλι της πρόσφατης δυτικής σκέψης, η νέα αναπαράσταση του σώματος, όπως φωτίζεται τώρα και στην έκθεση στο Μπιλμπάο, κατέχει πρωτεύοντα ρόλο. Το σώμα διατίθεται, γίνεται έκθεμα όχι μόνο για παρατήρηση, σύγκριση ή συμβολική αλληγορία, αλλά κυρίως για να δηλώσει απόκλιση από τον αισθητικό ηρωισμό περασμένων ερμηνειών και να υπογραμμίσει μια νέα αντίληψη για τη φθορά, την ατέλεια και το κάλλος. Είναι μια βαθιά πολιτική τέχνη.