Τα κορίτσια που επιτηρούν τις αίθουσες με έργα του Εντουαρντ Χόπερ στην ομώνυμη έκθεση στο Βιτοριάνο της Ρώμης είναι σαν ζωντανοί πίνακές του. Καθισμένες στα σκαμπό της γκαλερί οι νέες κοπέλες γέρνουν –με την ηδυπάθεια της ανίας και της νιότης– τα κορμιά τους και ακουμπούν στον τοίχο. Παρακολουθούν τη ροή τουριστών στην αγορά του Τραϊανού. Από τα παράθυρα το φως που μπαίνει δημιουργεί κινηματογραφικές σκιές, χαρακτηριστικές στα έργα του Χόπερ. Εβγαλα μερικές ωραίες φωτογραφίες καδράροντας τις όμορφες Ιταλίδες. Ούτως ή άλλως, στο τέλος της έκθεσης υπάρχει μια τοιχογραφία έργου του Χόπερ, με τίτλο «South Carolina Morning» (1955). Μπορείς να σταθείς δίπλα στην όμορφη Αφροαμερικανίδα με το κόκκινο φουστάνι και να βγάλεις σέλφι.
Ο Χόπερ παραμένει σήμερα από τους πλέον μοντέρνους ζωγράφους. Στην εποχή των σόσιαλ μίντια αποτυπώνει τη μοναξιά και την έλλειψη ουσιαστικής επικοινωνίας, βάζοντας τους ανθρώπους στα έργα του να συνυπάρχουν χωρίς να συνδιαλέγονται. Για τον εαυτό του και τον θεατή κρατά τον ρόλο του ηδονοβλεψία. Κοιτά κρυφά την ημίγυμνη κοπέλα με το σκυμμένο κεφάλι στο «Summer Interior» (1909), μαντεύοντας από τα ανακατεμένα σκεπάσματα ότι μόλις έχει τελειώσει η ερωτική πράξη, καθώς και την πλάτη της ανυποψίαστης χορεύτριας που ράβει το τουτού της στο «New York Interior» (1921) σε έναν φόρο τιμής στον Εντγκαρ Ντεγκά.
Το «Second Story Sunlight» (1960) με το οποίο κλείνει η έκθεση στη Ρώμη είναι ίσως το πιο συνταρακτικό έργο του. Κάπου στο Κέιπ Κοντ, στη μακρόστενη αυτή χερσόνησο, κάτω από τη Βοστώνη, στο ηλιόλουστο μπαλκόνι ενός σπιτιού, μια νεαρή γυναίκα με μαγιό ποζάρει καμαρωτή στο περβάζι, σε μια εξόχως άβολη στάση: με τα οπίσθια τουρλωμένα, την πλάτη ολόισια και μια αφύσικη κλίση στο κεφάλι. Εχει αίσθηση της ομορφιάς της και της ηλικίας της, ποζάρει για κάποιον θεατή, ακόμη κι αν δεν τον βλέπει, δεν θέλει να συλληφθεί ατημέλητη ή άσχημη, είναι διαρκώς σε εγρήγορση. Δίπλα της βυθισμένη σε μια καρέκλα απεικονίζεται μια ηλικιωμένη γυναίκα. Με την ηρεμία και σοφία των χρόνων της διαβάζει, έχοντας συμφιλιωθεί με την αναλγησία του χρόνου. Κοιτάει αλλού, ίσως επειδή δεν αντέχει να αντιμετωπίσει την οίηση της νεανικής ομορφιάς ή επειδή νοσταλγεί τη δική της. Αντίστοιχα η νέα γυναίκα αποφεύγει το βλέμμα της μεγαλύτερης, λες και τα γηρατειά δεν την αφορούν, ούτε πρόκειται ποτέ να την απασχολήσουν. Οι σκιές στα παράθυρα και η συμμετρική τοποθέτηση της κόκκινης καμινάδας πάνω αριστερά και της κόκκινης στέγης που ξεπροβάλλει κάτω δεξιά δημιουργούν μια αίσθηση τέλειας ισορροπίας.
Από τις πρώιμες παρισινές υδατογραφίες μέχρι τα αστικά τοπία της δεκαετίας του ’50 και του ’60, η έκθεση, σε συνεργασία με το Μουσείο Whitney της Νέας Υόρκης, καλύπτει όλο το εύρος του Χόπερ, φιλοξενώντας εξήντα και πλέον έργα του. Μια μικρή ταινία δείχνει τους σκηνοθέτες που επηρεάστηκαν από τον Χόπερ. Τα κάδρα του Βιμ Βέντερς στο «Παρίσι Τέξας» και του Ντέιβιντ Λιντς στο «Μαλχόλαντ Ντράιβ» αντιπαραβάλλονται με τα εμβληματικά έργα του Αμερικανού ζωγράφου. Ο Τζίμι Στιούαρτ στον «Σιωπηλό Μάρτυρα» του Αλφρεντ Χίτσκοκ, καθηλωμένος στην καρέκλα του είναι σαν να παρακολουθεί από μακριά τα βασικά θέματα του Χόπερ: τους μοναχικούς ένοικους των αστικών διαμερισμάτων, τους μονόλογους χωρίς ανταπόκριση, την πρόκληση του νεανικού έρωτα, που μπορεί τελικά να μετεξελιχθεί σε έγγαμη γκρίνια, καβγά κι ίσως να υπονοηθεί και ο φόνος.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 12.2.2017.