Oι κριτικοί χαρακτήριζαν τα έργα του αφαιρετικά, όμως ο ίδιος ο Χάουαρντ Χότζκιν επέμενε να περιγράφει τους πίνακές του, όπου κυριαρχούν τα φωτεινά χρώματα και οι έντονες γραμμές, ως δείγματα «παραστατικής ζωγραφικής συναισθηματικών καταστάσεων». Οπως το θέτει μιλώντας στον Guardian ο διευθυντής της Τate, Νίκολας Σερότα, για τον Χότζικν, «η ανάμνηση μιας συνάντησης ή συζήτησης με ένα φίλο γινόταν αφορμή για έργα που ακτινοβολούσαν τα συναισθήματα της ζωής: αγάπη, θυμό, ματαιοδοξία, ομορφιά και συντροφικότητα». Παρότι αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, ο σημαντικός Βρετανός ζωγράφος και χαράκτης, ο οποίος έφυγε από τη ζωή χθες σε ηλικία 84 ετών, εργαζόταν μέχρι την τελευταία στιγμή για την προετοιμασία δύο μεγάλων εκθέσεων. Η πρώτη θα εγκαινιαστεί στην γκαλερί Hepworth Wakefield τον ερχόμενο Ιούνιο και διερευνά την επίδραση της Ινδίας στο έργο του καλλιτέχνη, ο οποίος είχε επισκεφθεί τη χώρα πολλές φορές και είχε συγκεντρώσει μία από τις πληρέστερες συλλογές ινδικής τέχνης παγκοσμίως. Το 2014, μια σειρά έργων του με τίτλο «Ινδικά Κύματα» ανακαλύφθηκε τυχαία σε ένα εργαστήριο 20 χρόνια μετά τη δημιουργία τους και εκτέθηκαν για πρώτη φορά στο κοινό. Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι είχε ξεχάσει εντελώς την ύπαρξή τους.
Η δεύτερη έκθεση, η οποία θα φιλοξενηθεί στη National Portrait Gallery στο Λονδίνο, παρουσιάζει για πρώτη φορά μια επιλογή πορτρέτων του διάσημου εικαστικού. «Η ζωγραφική του μοιάζει εντελώς αφαιρετική, όμως σε διάστημα 65 ετών βασικός στόχος της δουλειάς του ήταν να υπονοήσει την ανθρώπινη παρουσία, και κατά συνέπεια επηρέασε καθοριστικά το πώς αντιλαμβανόμαστε την έννοια του πορτρέτου», δήλωσε ο διευθυντής της γκαλερί, Νίκολας Κούλιναν.
Γεννημένος το 1932 στο Λονδίνο, ο καλλιτέχνης παρουσίασε την πρώτη του ατομική έκθεση σε ηλικία 30 ετών. Ωστόσο, μέχρι τη δεκαετία του ’70 το όνομά του δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστό στους καλλιτεχνικούς κύκλους, γεγονός που, όπως εξομολογήθηκε χρόνια αργότερα, τον είχε οδηγήσει στην απελπισία. Εκτοτε, πάντως, δεν εγκατέλειψε ποτέ το προσκήνιο: το 1984 εκπροσώπησε τη Βρετανία στην Μπιενάλε της Βενετίας, ενώ την επόμενη χρονιά τού απονεμήθηκε το βραβείο Τέρνερ και το 1992 το χρίσμα του Ιππότη. Η πρώτη μεγάλη αναδρομική έκθεση του έργου του πραγματοποιήθηκε στην Tate Britain το 2006. Την ίδια χρονιά χαρακτηρίστηκε ένας από τους 100 πλέον επιδραστικούς γκέι Βρετανούς από την εφημερίδα Independent. Στη διάρκεια της ζωής του, συνδέθηκε στενά με συγγραφείς όπως ο Τζούλιαν Μπαρνς και ο Αλαν Χόλινγκχερστ, ενώ μεταξύ των «φανατικών» θαυμαστών του ήταν η Σούζαν Σόνταγκ και ο Τζέιμς Φέντον. «Ανέκαθεν μισούσα τη ζωγραφική», είχε δηλώσει τον Δεκέμβριο του 2014 σε συνέντευξή του στον New Statesman. «Είναι αυτό που ξέρω να κάνω. Δεν έχω άλλες δεξιότητες. Ομως πάντοτε μου προκαλεί αγωνία».