Στο σύμπαν του Ντέιβιντ Χόκνεϊ –προσωπικό και εικαστικό– οι γονείς του έβαλαν τις πιο ισχυρές βάσεις. Ηταν εκείνοι που τον ενθάρρυναν να καλλιεργήσει το ταλέντο του στη ζωγραφική και τον έκαναν ακόμη και τη φτώχεια τους ως πρόκληση να την αντιμετωπίζει – να μην την αφήνει να τον καθορίζει ούτε να τον πτοεί. Οταν ήταν παιδί, στο Μπράντφορντ, μάζευε το χαρτζιλίκι του βάζοντας στοιχήματα τόλμης με τους συνομηλίκους του. «Αν μου δώσετε έξι πένες, θα πέσω στο κανάλι!» τους έλεγε.
Ο Κένεθ Χόκνεϊ ήταν λογιστής και ερασιτέχνης ηθοποιός. Φιλειρηνιστής και υπέρμαχος του κομμουνισμού, έγραφε κάθε εβδομάδα γράμματα στον Ιωσήφ Στάλιν και σε άλλους ηγέτες! Η Λόρα, η σύζυγός του, πιστή μεθοδίστρια, δεν επέτρεπε να μπουν στο σπίτι το αλκοόλ και το τσιγάρο. Ο Ντέιβιντ Χόκνεϊ τους απαθανάτισε το 1977, μόλις ένα χρόνο πριν ο pater familias φύγει από τη ζωή – με λαμπερά, καθαρά χρώματα, αισιόδοξη διάθεση και ζηλευτή ακρίβεια στην απλότητα των γραμμών και την καθαρότητα των σχημάτων. Η μητέρα του τον κοιτάζει, σαν να ποζάρει στον φακό μιας φωτογραφικής μηχανής. (Πιο πρόθυμη να γίνεται… μοντέλο για τον γιο της, θα πρωταγωνιστήσει σε πολλά ακόμα έργα του μέχρι τον θάνατό της το 1999.) O πατέρας του είναι απορροφημένος στην ανάγνωση ενός βιβλίου, «Τέχνη και φωτογραφία», του Aaron Scharf. Στον καθρέφτη αντικατοπτρίζεται μια καρτ ποστάλ με τη «Βάπτιση του Ιησού» του Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα – στοιχείο που μαρτυρά πόσο βαθιά θρησκευόμενοι ήταν. Στο έπιπλο, ανάμεσα στα βιβλία, ένας τόμος αφιερωμένος στον Ζαν Σιμεόν Σαρντέν (1699-1779), Γάλλο ζωγράφο, αριστοτέχνη της νεκρής φύσης και σκηνών του καθημερινού βίου.
Ο Χόκνεϊ άρχισε να φιλοτεχνεί αυτό το πορτρέτο στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν ζούσε στο Παρίσι. Ο πίνακας «Οι γονείς μου», σε πρόσφατη δημοσκόπηση στην οποία συμμετείχαν περίπου 40.000 Βρετανοί, ψηφίστηκε ως το πιο αγαπημένο εικαστικό έργο του βρετανικού έθνους…
H αναδρομική έκθεση με τίτλο «David Hockney» παρουσιάζεται έως τις 29 Μαΐου στην Tate Britain του Λονδίνου.