Ο λευκός πηλός στα γλυπτά του Αρη Κατσιλάκη μοιάζει να έχει αποκρυσταλλώσει μια ιστορία εκατομμυρίων ετών. Σαν όστρακα που ξέβρασε ένας ωκεανός σε μια ακτή του 4150 μ.Χ., τα γλυπτά του είναι συμπιλήματα φυσικής ιστορίας και τεχνικού πολιτισμού. Μνήμες ενός άχρονου κόσμου διαπλέκονται σε πήλινους βοστρύχους και παίρνουν τη μορφή και την υπόσταση θραυσμάτων της ανθρώπινης διάνοιας και της θείας φύσης. Είναι μια παρακαταθήκη της διαδρομής του ανθρώπου.
Ο Αρης Κατσιλάκης εκθέτει αυτόν τον μήνα στην γκαλερί Alma του Κολωνακίου (Υψηλάντου 24). Στέκομαι μπροστά στα γλυπτά του με δέος και υιοθετώ αυτό που τον παρακινεί και τον ίδιον: την παρατήρηση, αυτή την ύψιστη λειτουργία της ανθρώπινης νόησης. Χάρη στην παρατήρηση αποκρυπτογραφώ τα γλυπτά, που σαν ασπίδες που εγκαταλείφθηκαν σε πεδία μαχών, γνέφουν μέσα από τη συνταρακτική ακινησία τους. Ωστόσο, θαρρεί κανείς πως μπορεί να ακούσει ανεπαίσθητα τον αχό του απείρου να απελευθερώνεται σαν από φυσητήρα μικροσκοπικού κήτους.
Παρατηρεί τον κόσμο ο Αρης Κατσιλάκης και υπογράφει με πήλινα γλυπτά σαν δηλώσεις αθανασίας. Αυτά τα υπόλευκα «όστρακα» είναι πράξεις χειρωναξίας. Προϊόντα μόχθου, παρατήρησης και τελετουργικής λεπτομέρειας, τα έργα του Αρη Κατσιλάκη ενσωματώνουν κεραμικές φόρμες από υπολείμματα τεχνικού πολιτισμού και τα εντάσσουν σε μία νέα αφήγηση του φυσικού κόσμου, στην οποία το γλυπτό μοιάζει με λευκό βράχο στον οποίο έχουν επικολληθεί πεταλίδες από τη χοάνη του χρόνου. Τα γλυπτά παίρνουν το σχήμα μιας τεχνολογικής κατασκευής, ενός λειψάνου ζώου ή ενός ανθρώπινου οργάνου και εντέλει λίγο ενδιαφέρει αν το σχήμα παραπέμπει σε εξάρτημα συνεργείου ή σε σχήμα καρδιάς ή πνεύμονα.
Ο Αρης Κατσιλάκης μας προσκαλεί σε έναν κόσμο υψηλής πυκνότητας και γαλακτερής διαύγειας, όπου οι σημειώσεις του κόσμου θυμίζουν μικρές κιβωτού πολιτισμού. Εξαιρετικό το κείμενο της επιμελήτριας Ανθής Αργυρίου.