Στην Αθήνα, όσες κόγχες πολιτισμού επιζούν και συνεχίζουν, αξίζουν επαίνου. Εχουμε συνηθίσει στην παρακμή της πόλης, γι’ αυτό όταν βρίσκεται κανείς σε ένα περιβάλλον πολιτισμένο, προϊόν ιδιωτικής πρωτοβουλίας, μόχθου και αγάπης, αισθάνεται λίγο καλύτερα. Με το που μπαίνει κανείς στην Evripides Art Gallery, στο Κολωνάκι, νιώθει να τον τυλίγει η ευεργετική αύρα της γαλήνης. Εδώ, μπορεί κανείς να δει έργα τέχνης. Το καταλαβαίνεις αμέσως, από την ατμόσφαιρα και την αισθητική.
Το κτίριο από μόνο του, στη γωνία Σκουφά 14 και Ηρακλείτου 10, είναι κομμάτι της ιστορίας του αθηναϊκού Μεσοπολέμου, σχεδιασμένο από τον κοσμοπολίτη αρχιτέκτονα Αλέξανδρο Νικολούδη, με πρόσοψη μοντερνιστική και εσωτερικό εκλεκτικιστικό και διάκοσμο στον όροφο. Oι παλαιότεροι το θυμούνται ως «Σπίτι της Κύπρου». Το κτίριο επισκευάστηκε πλήρως προ ολίγων ετών από τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Ρίζο για να στεγάσει το όραμα του Κωνσταντίνου Ευριπίδη, της Νάσιας Ευριπίδου και της κόρης τους Ειρήνης, που με πολλή αγάπη έδωσαν στην Αθήνα έναν χώρο τέχνης. Ως τώρα έχουν παρουσιαστεί σημαντικοί ζωγράφοι στην Evripides Art Gallery και δεν αποτελεί εξαίρεση η τρέχουσα έκθεση με νέα έργα του Σπύρου Κωτσαλά (παρουσιάζεται έως 29 Ιουλίου) με τίτλο «Αναγωγή του βλέμματος». Στο ισόγειο, θα δείτε τις υψηλού επιπέδου φωτογραφίες της Ειρήνης Ευριπίδου, όλες με θέμα τις πεταλούδες. Στον όροφο, έχει στηθεί το μεγαλύτερο μέρος της έκθεσης του Σπύρου Κωτσαλά (υπάρχουν και μερικά έργα στο ισόγειο) και είναι σε αυτόν τον χώρο που αντιλαμβάνεται κανείς σε πλήρη ανάπτυξη τον κόσμο και τη φιλοσοφία του ζωγράφου.
Ημουν τυχερός, γιατί όταν επισκέφθηκα την έκθεση ήταν παρών ο Σπύρος Κωτσαλάς. Σταδιακά μπήκα σε ένα ιδιαίτερο σύμπαν, ήταν σαν να άνοιγα προσεκτικά πόρτες και παράθυρα και λίγο-λίγο να άφηνα το φως να διαχυθεί. Υπάρχει φως στο έργο του Σπύρου Κωτσαλά, όχι απαραιτήτως κυριολεκτικά αλλά χωρίς καμία αμφιβολία υπάρχει φως στο γενετικό υλικό. Η ιδρυτική συνθήκη των τοπιογραφιών του, κυρίως τοπία κυκλαδίτικα, με βαθμιδωτές πεζούλες, σγουρούς ουρανούς και αυλακωμένες θάλασσες, οδηγεί ευθέως σε μία σιωπηρή αλλά ενεργή παρακαταθήκη ελληνικής ζωγραφικής του 20ού αιώνα: νιώθεις τους μεγάλους δασκάλους, το βασικό εγχειρίδιο μύησης σε κρυπτικά μονοπάτια κατανόησης του τοπίου, της σκιάς, των όγκων, της μορφής. Υπάρχουν και μορφές. Σε κεντρικό σημείο, ξετυλίγεται μία «ζωφόρος» από προσωπογραφίες, συγκινητικές μία προς μία, βλέμματα και κατατομές που και πάλι, με οδήγησαν στις καταβολές μιας ελληνικότητας άχρονης και στέρεης. Σε μία άλλη ενότητα, η ανθρωπογεωγραφία του Σπύρου Κωτσαλά εκβάλλει σε μορφές, λίγο-πολύ μοναχικές, αστικές φιγούρες, αγκυροβολημένες στις προσφυγικές πολυκατοικίες του Νέου Κόσμου. Είναι μία εσωτερικευμένη ανάγνωση του αστικού τοπίου, οι φιγούρες είναι και πάλι στοχαστικές, με γλώσσα σώματος συμπυκνωμένη, τυλιγμένες σε ατμόσφαιρα αναμονής, παρατήρησης, ενδοσκόπησης και στοχασμού. Μικρές σπουδές αστικού βίου.
Στον κατάλογο, με πρόλογο της Λουίζας Καραπιδάκη, περιλαμβάνονται τα έργα της έκθεσης.