«Παλιά, τα κορίτσια έφευγαν από την Τήνο για να βρουν εργασία, ώστε να μπορούν να στέλνουν χρήματα στην οικογένειά τους που τα είχε ανάγκη. Δεν περνούσαν όμως πάντα ωραία εκεί όπου πήγαιναν. Μία από τις κοπέλες πήγε να εργαστεί στην οικογένεια του Νικολάου Ζαρίφη στην Κωνσταντινούπολη. Ο Ζαρίφης που είχε τράπεζα αναγκαζόταν να ταξιδεύει συχνά. Οταν έλειπε με τη γυναίκα του, εμπιστευόταν τα παιδιά του στην κοπέλα αυτή. Σε κάποιο ταξίδι του ζευγαριού έγιναν κάποιες ταραχές στην Κωνσταντινούπολη και το κορίτσι φοβούμενο μην πάθουν τίποτα τα παιδιά, τα πήρε και τα έφερε στην Τήνο. Φυσικά ενημέρωσε τους γονείς για να μην ανησυχούν. Οταν ο κύριος Ζαρίφης έφτιαξε τη διαθήκη του, άφησε στον Δήμο της Τήνου ένα σημαντικό ποσό για να γίνει κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα που να αφορά τις κοπέλες που αναγκάζονταν να φεύγουν από το νησί. Το δημοτικό συμβούλιο έδωσε τα χρήματα σε μια επιτροπή κυριών που οργάνωσε μια σχολή για την υφαντική τέχνη. Τότε άλλαξαν όλα για τα κορίτσια αυτά…».
Αυτό είναι το απόσπασμα από τη μαρτυρία της Μαρουλιώς Γκίζη, προέδρου του γυναικείου συλλόγου «Ευαγγελισμός», το οποίο ίδρυσε το 1898 τη Σχολή Υφαντουργικής στην Τήνο. Η συνέντευξη της 68χρονης γλυκύτατης κυρίας, που προβάλλεται σε μορφή βίντεο σε μία από τις δύο αίθουσες της σχολής, είναι μέρος μιας μεγάλης εγκατάστασης με τίτλο «Τα μητροπαράδοτα», την οποία φιλοτέχνησε ο Αντώνης Βολανάκης. Το έργο του Ελληνα εικαστικού και επισκέπτη καθηγητή στο τμήμα Τέχνης και Πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, είναι το αποτέλεσμα του προγράμματος φιλοξενίας «Kinono Tinos Art Gathering», που διοργανώνουν τα τελευταία δύο χρόνια στο κυκλαδονήσι ο Χρήστος Αρτέμης και ο Μάριος Βιδάλης.
Για 10 ημέρες, ο καλλιτέχνης συναντούσε και μιλούσε με τις γυναίκες του νησιού που υφαίνουν. Ανάμεσα σε αυτές, η κυρία Κατερίνα Κανακάρη, που σήμερα διευθύνει τη Σχολή Υφαντουργικής στην Τήνο. Το εικαστικό του πρότζεκτ μιλάει για την ιστορία του χώρου και υποστηρίζει με θέρμη τις χειροποίητες πρακτικές, που σήμερα αργοπεθαίνουν. Σε μία βιντεο-εγκατάσταση που δείχνει σε γκρο πλαν την κίνηση που κάνει η σαΐτα καθώς υφαίνει, ακούγεται ο έντονος ήχος από 9 αργαλειούς. Σήμερα, η βιοτεχνική σχολή δυστυχώς φυτοζωεί και έχει μόνο 5 μαθήτριες – τη Μαριέτα, τη Δήμητρα, την Αντριάννα, την Αννα και τη Βαγγελίτσα, «που είναι σε ενδιαφέρουσα», όπως λέει η κυρία Βαγγελιώ. «Στο φαντασιακό μου η σχολή λειτουργεί κανονικά. Είναι τόσο σημαντική η λειτουργία της όσο να λειτουργεί σωστά η χώρα», καταλήγει ο Αντώνης Βολανάκης.