Οσο μου μιλούσε ο Αλέξιος Παπαζαχαρίας, ένας από τους ξεχωριστούς επιμελητές, που κάνουν τέχνη, της νέας γενιάς, προσπαθούσα να διακρίνω πού εδράζεται η τόση σιγουριά με την οποία περιβάλλει όλες τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που του κάνω. Δεν είναι μόνον ότι είναι σαφής η μάχη με τη συγκατάβαση, από την οποία πάσχουν, όπως λέει ο ίδιος, η σύγχρονη εικαστική σκηνή και η αγορά της τέχνης στην Ελλάδα· όπως, γι’ αυτήν του τη σιγουριά, δεν ευθύνεται απλώς η αντίδραση της νιότης. Ο Αλέξιος Παπαζαχαρίας ανέκτησε την καθαρή του ματιά φεύγοντας από την Αθήνα της «πολλής συνάφειας του κόσμου» και επέστρεψε στη μητρίδα του, τη Λάρισα. Εδώ και ένα χρόνο, ταράζει τα νερά της θεσσαλικής πόλης με τις εκθέσεις που διοργανώνει, έργα των οποίων ανήκουν στη συλλογή του.
«Είχε πολλή φασαρία στην Αθήνα, ήμουν διαρκώς με διασπασμένη προσοχή, δεν μπορούσα καν να συγκεντρωθώ για να διαβάσω», μου λέει. Δεν είναι ο πρώτος που το κάνει. Τις προάλλες γράφαμε για το πρότζεκτ Tinos Quarry Platform του εικαστικού και επιμελητή Πέτρου Τουλούδη στην Τήνο και για το Art in Progress του Κλεομένη Κωστόπουλου στην Πάτρα. Ολοι άφησαν τις μεγάλες πόλεις και αποσύρθηκαν στην επαρχία.
Φέτος το καλοκαίρι αποφάσισε να επιτείνει τον καύσωνα του θεσσαλικού κάμπου, διοργανώνοντας στο μπαρ Palio Texniko, στο κέντρο της Λάρισας, την έκθεση «μέηλ σενσιμπίλιτι». Με αφορμή τη βίντεο-εγκατάσταση «Female Sensibility» (1973) της Lynda Benglis, ο Αλέξιος Παπαζαχαρίας παρουσιάζει έργα των Αλέξη Ακριθάκη και Ηλία Πετρόπουλου, Αγγελου Παπαδημητρίου, Ηλία Παπαηλιάκη, Γιώργου Τσακίρη, Θανάση Τότσικα, Χρύσανθου Χριστοδούλου, Ιωάννη Κολιόπουλου, Χαράλαμπου Κουρκούλη (Photoharrie), Γιώργου Σαπουντζή, Χρήστου Γραβάνη, αλλά και δικά του, σε μιαν απόπειρα να μιλήσει για τα διάφορα στάδια της αρρενωπότητας στην τέχνη. «Η τέχνη είναι εμπειρία», λέει ο επιμελητής της έκθεσης. «Εμένα, που μου αρέσει να παίζω με τα κείμενα, έχτισα την έκθεση πάνω στον “Επαινο για τον άντρα” του Γιώργου Χειμωνά, που είχε δημοσιευθεί στο “Βήμα” στις 29/5/1988».
Τα τολμηρά –«τσαμπουκαλεμένα» τα ονομάζει ο ίδιος– έργα του «μέηλ σενσιμπίλιτι» είναι ανησυχαστικά, στον βαθμό που ο σύγχρονος πολίτης επιλέγει να παραμείνει στη βολή του απέναντι στη ζωή. «Εχουμε μάθει να ζούμε με τη συγκατάβαση. Και στη Λάρισα και στην Αθήνα το παρατηρώ αυτό. Αυτό είναι το βόλεμα μιας προηγούμενης γενιάς. Εκεί είναι το πρόβλημα για μένα και σε αυτό θέλω να δουλέψω εδώ όπου βρίσκομαι· στο χτίσιμο ενός νέου κοινού για την τέχνη», υπογραμμίζει ο Αλέξιος Παπαζαχαρίας.
Το ερώτημα, ασφαλώς, είναι αν αυτό βλέπει να συμβαίνει εκεί. «Τον θεατή μπορείς να τον μαλώνεις, αλλά δεν χρειάζεται να τον τρομάζεις», αναφέρει. «Οι Λαρισαίοι που επισκέπτονται την έκθεση ακούγονται ανακουφισμένοι που γίνονται αυτές οι εκθέσεις. Μπορεί ίσως να τους προκαλούν ή κάτι να μην το καταλαβαίνουν, ωστόσο το βλέπεις ότι θέλουν να δουν. Ειδικά τα νέα παιδιά». Με τους άνδρες αυτής της έκθεσης, σε διάφορες εκφάνσεις τους, το σίγουρο είναι πως το κοινό μπορεί να δει όσα λείπουν από τον άνδρα σε σχέση με τη γυναίκα, όπως είναι η κύηση· ωστόσο, αυτό που τελικά παρουσιάζεται διά των έργων είναι η αρσενική συναισθηματικότητα, φτιαγμένη για μια κρυμμένη, ωστόσο διαρκώς παρούσα τρυφερότητα, έστω και «δίχως το πάθος της Αγίας Θηρεσίας», όπως λέει ο Γιώργος Χειμωνάς.
Palio Texniko, Παπαναστασίου 65, 1ος όροφος, Λάρισα.