Είναι σχεδόν συνομήλικοι, γεννημένοι σε μια πενταετία, από τα μέσα μέχρι τα τέλη του ’60. Είναι εξίσου ταλαντούχοι και μαθήτευσαν πλάι στον ίδιο δάσκαλο στην Ανωτάτη Σχολή του Παρισιού, τον Λεονάρντο Κρεμονίνι, μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της ζωγραφικής. Κυρίως όμως είναι φίλοι και συνοδοιπόροι, που δεν άφησαν ποτέ κανέναν ανταγωνισμό να εισχωρήσει στην ψυχή τους. Και με αυτήν την τριαντάχρονη σχεδόν σύνδεση μεταξύ τους, η Μαρία Φιλοπούλου, ο Γιώργος Ρόρρης και ο Αλέξης Βερούκας, δεν συνεκθέτουν μόνον τα έργα τους στη Σύρο αλλά παρουσιάζουν την ιστορία της δικής τους εξέλιξης, ο ένας μέσα από το ευεργετικό βλέμμα του άλλου. Το αφιέρωμα, που έχει τίτλο «Περί σωμάτων» και εγκαινιάστηκε στις 4 Αυγούστου στην Πινακοθήκη Κυκλάδων, εστιάζει σε ένα θέμα που απασχόλησε και τους τρεις: το γυμνό.
Πρόκειται για μια έκθεση που έχει ιδιαίτερη γοητεία, όχι μόνον για τον διαφορετικό τρόπο που χειρίστηκαν την πανάρχαια πρόκληση της αποτύπωσης του κορμιού αλλά και για το γεγονός ότι μπορούν να συνομιλήσουν από μια θέση ισότητας και με την ωρίμανση που χαρακτηρίζει τη δουλειά τους. Ο Ρόρρης (1963) παρουσιάζει οκτώ έργα, από τα κλασικά του, με τα μοντέλα να ποζάρουν στο εργαστήριό του. Γυναικεία σώματα γυμνά, αποτυπωμένα σε διάφορες γωνιές του ατελιέ, με τη φιγούρα του ίδιου του ζωγράφου να κάνει υπαινικτικά την εμφάνισή της σε κάποιους πίνακες. Το φθαρμένο ξύλινο δάπεδο, οι τοίχοι, οι ντουλάπες, οι καθρέπτες, το τεχνητό φως, αλλά και το ανοιγμένο παράθυρο με θέα την πόλη, το οποίο είναι ένα νέο στοιχείο στη μέχρι τώρα εσωστρεφή του στάση, προκαλούν τον θεατή να ανιχνεύσει αυτήν τη μύχια σχέση ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το μοντέλο.
Η Φιλοπούλου (1964), μετά τις σκάλες και τους ακάλυπτους, τα θερμοκήπια και τις θάλασσες, ζωγράφισε μια σειρά με κολυμβητές που έκαναν την εμφάνισή τους το 2002 σε μια έκθεση στην γκαλερί Ζουμπουλάκη. Εκτοτε τα σώματα που χάνουν τη βαρύτητά τους μέσα στο νερό έγιναν μια μεστή ενότητα που εξελίχθηκε στον χρόνο. Από την Ιεράπολη (το Παμούκαλε στην Τουρκία) μέχρι τις βάθρες της Σαμοθράκης και τις παραλίες της Υδρας, η ζωγράφος παρατηρεί τη μοναδική αυτή στιγμή που οι άνθρωποι χαίρονται το υγρό στοιχείο και ξαναβαφτίζονται στην ευδαιμονία και τη χαρά. Στη Σύρο παρουσιάζει οκτώ έργα από την ομάδα αυτή και τέσσερα μικρά γλυπτά κολυμβητριών.
Τη μεγάλη έκπληξη όμως την κάνει ο Αλέξης Βερούκας (1968), ο οποίος εκτός από τα γνωστά του έργα με τα γυμνά σώματα ανδρών και γυναικών, αποφάσισε με τόλμη να κάνει ένα άνοιγμα στη γλυπτική. Παρουσιάζει τέσσερις γλυπτικές εγκαταστάσεις που βασίζονται στην ιστορία του Λούκιου ή Ονου, του Λουκιανού. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που μεταμορφώνεται σε γάιδαρο αλλά κρατά την ανθρώπινή του ψυχή. Είναι μια θαρραλέα απόφαση για έναν ζωγράφο να πειραματιστεί με κάτι νέο και τα πρώτα δείγματα της δουλειάς είναι πράγματι εξαιρετικά. Αξίζει να συνεχίσει αυτήν την νέα εικαστική περιπλάνηση.
Επιμελητής της έκθεσης είναι ο Γιώργος Αλτουβάς, ο οποίος είχε και την αρχική ιδέα να φέρει τους τρεις ζωγράφους στη Σύρο, για να δείξουν τα έργα τους σχετικά με το γυμνό. Η Πινακοθήκη Κυκλάδων –μετά τη χορηγία του εφοπλιστή Αντώνη Εμ. Κομνηνού, ο οποίος έχει ρίζα από το νησί– έχει κυριολεκτικά γίνει ένας από τους πιο ωραίους και φιλόξενους χώρους για εικαστικές δράσεις σε ολόκληρη την ελληνική περιφέρεια. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 3 Σεπτεμβρίου.