Οι τρυφερές «πανοπλίες» της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη στον Πόρο

Οι τρυφερές «πανοπλίες» της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη στον Πόρο

2' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οταν πρωτοείδα τα έργα της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη, με τους ανδρικούς θώρακες και τα άλογα, μου ήρθαν ασυναίσθητα στο μυαλό οι στίχοι του Καβάφη από το ποίημα «Αιμιλιανός Μονάη»: «Με λόγια, με φυσιογνωμία, και με τρόπους, μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία». Με μια διαφορά: εκείνη επέλεξε υλικά που δεν παραπέμπουν στην ισχύ, αλλά στη φθορά. Μέταλλα ή ξύλα φαγωμένα από τη θάλασσα, που βρήκε σε παραλίες και ταρσανάδες, σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, για να τους εμφυσήσει νέα πνοή. Το εξασκημένο της μάτι μπορεί γρήγορα να απομονώσει ένα αντικείμενο που θα ταίριαζε στις συνθέσεις της, διότι πάντα έχει στο μυαλό της το σύνολο, την τελική εικόνα.

Οι δικές της δημιουργίες δεν έχουν τίποτα αμυντικό, παρά μόνο τρυφερό, ευάλωτο, αποκαλυπτικό του πόνου, που μετασχηματίστηκε σε τέχνη. Διότι μπορεί από τα δώδεκά της χρόνια να είχε βρει την καλλιτεχνική της κλίση με γλυπτά από πηλό και με ενθάρρυνση των γονέων της να προχώρησε στην πραγματοποίηση των κατάλληλων σπουδών, αλλά δεν είναι τυχαίο πως τον πρώτο ανδρικό θώρακα τον έκανε μετά τη δολοφονία του πατέρα της από τους τρομοκράτες της 17Ν τον Μάρτιο του 1988. Περπατούσε στην αγαπημένη της παραλία όταν βρήκε ένα κομμάτι ξύλο που της θύμιζε το σώμα του γονιού της. Και έτσι ξεκίνησε μια ολόκληρη ενότητα, πραγματικό ορόσημο.

Η άλλη ενότητα με τα άλογα ξεκίνησε από την παιδική της αγάπη στην ιππασία. Εκανε το πρώτο της άλογο-γλυπτό πριν από τα 18 της χρόνια. Σε ολόκληρη την καλλιτεχνική της πορεία συμβάδισε με αυτές τις δύο εμμονές, με στόχο να γίνονται τα έργα της πιο φυσικά και ανάλαφρα, όπως η ζωή των ανθρώπων που μεγαλώνουν και ωριμάζουν πετώντας περιττά βάρη. Μετά τη μεγάλη της έκθεση στην αρχαία Μεσσήνη πέρυσι, παρουσιάζει εφέτος τις δημιουργίες της σε ένα αφιέρωμα που γίνεται στην γκαλερί Citronne στον Πόρο και έχει τίτλο «Θραύσματα. Τα όρια της φθοράς», που επιμελείται η δρ Ιστορίας της Τέχνης Τατιάνα Σπινάρη – Πολλάλη.

Στη φιλόξενη αίθουσα τέχνης με την εσωτερική αυλή και τους λευκούς τοίχους θα παρουσιαστούν από το Σάββατο 9 Σεπτεμβρίου, όχι μόνον έργα που είχαμε δει στην αναδρομική του Μουσείου Μπενάκη (το 2009), αλλά και καινούργιες δημιουργίες στις δύο διαστάσεις, σε έναν διάλογο που έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Και αυτό διότι βλέπει κανείς τη φόρμα και πώς αυτή εξελίσσεται από τον χαρτί στον χώρο. Το πιο σημαντικό όμως είναι η σχέση της με τον χρόνο, με τους κύκλους του, με την αλλαγή και με την ανασύνθεση. Τα έργα της έχουν μια βαθιά ελπίδα και μια σοφία. Σίγουρα η θεματολογία της έχει κάτι ηρωικό, όμως αφορά μια εσωτερική ψυχική συγκρότηση και όχι το φαίνεσθαι.

«Η Αθανασιάδη εστιάζει στο αποσπασματικό, στο θραύσμα. Η φθορά της ύλης προμηθεύει τα υλικά: ένα κομμάτι σπασμένο αλλοιωμένο ξύλο, σπαράγματα από ένα αρχαίο άγαλμα, ένα φθαρμένο χαρτί, το τυχαίο αποτύπωμα ενός παλαιότερου έργου. Από αυτά τα στοιχεία, κατάλοιπα ή σπαράγματα συχνά τυχαία, προκύπτουν οι καλλιτεχνικές δημιουργίες – δηλαδή, με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί η ανθρώπινη μνήμη· αποσπασματικά και επιλεκτικά», υπογραμμίζει η επιμελήτρια στο εισαγωγικό της σημείωμα. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 15/10.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή