Ο κόσμος του Τζουλιάνο Καγκλή προβάλλει πυκνός σαν μέσα από μία πρασινογάλαζη οφθαλμαπάτη. Αναβλύζει και οργανώνεται σε γεωμετρημένες φαντασίες και θραυσματικές συνθέσεις μεγάλων, κατά κανόνα, διαστάσεων, σαν πύλες στο ασυνείδητο. Είναι η πρόσκληση σε έναν κόσμο ρευστό όσο και συμπαγή με τον τρόπο που μπορεί κανείς να ανακαλέσει την αλληλουχία μιας συνειρμικής διαδρομής.
Ανάμεσα στα έργα του, στην γκαλερί «Εκφραση», όπου εκθέτει μια νέα ενότητα ώς τις 13 Ιανουαρίου («Νέα Εδέμ»), ο Τζουλιάνο Καγκλής παραπέμπει σε μια αρχέγονη μορφή καλλιτέχνη και, όταν μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει πάνω στις μεγάλες επιφάνειες (με τα χέρια, με άλλα αντικείμενα, σχεδόν με το ίδιο το σώμα), τον σκέφτομαι στο εργαστήριό του στον Βύρωνα, αποκομμένο από όλους και από όλα, βυθισμένο σε μία κατάσταση ημισυνειδητότητας. Ακούγεται, ίσως, υπερβολικό, αλλά μπροστά στα έργα του, με το βάθος απροσδιόριστο και τις σκιές να οργανώνουν σχήματα ή απλώς ψευδαισθήσεις, προκύπτει η εντύπωση μιας κατάστασης εκτός συνειδήσεως. Ισως είναι η βάση για τη ζωγραφική που αποκλίνει από την παραστατικότητα, αλλά η τέχνη του Τζουλιάνο Καγκλή έχει την ιδιοσυγκρασιακή εκείνη θερμοκρασία της αυτοτελούς ιδιωτεύσεως, σαν δείγμα ενός απειλούμενου είδους.
Ο Τζουλιάνο Καγκλής παραδέχεται ότι περνάει την περίοδο αυτής της περισσότερο ψυχρής χρωματικής γκάμας, που δεν θυμίζει ούτε το κόκκινο της πρότερης «θερμής» περιόδου ούτε τη μελέτη του σώματος που έρχεται, χάνεται και επανέρχεται. Εδώ, στη νέα έκθεση, ο Τζουλιάνο Καγκλής, μαθητής του Τριαντάφυλλου Πατρασκίδη (που προλογίζει τον κατάλογο), συγκροτεί αφανείς και κρυπτικές προσωπογραφίες είτε με υποσημειώσεις μορφών σε μεγάλες συνθέσεις είτε με κατά μέτωπο θραυσματικά πορτρέτα, όπως στην αυτοπροσωπογραφία του και στη σύνθεση με την οικογενειακή σκηνή. Αλλά, στο μυαλό του θεατή μένει το πηχτό της αβύσσου, το μελανοπράσινο πλαγκτόν, το μπλαβί άπειρο, που σαν ίζημα ή σαν νεφέλωμα, έρπει, αιωρείται, επικρέμαται. Εντός του, οι μορφές δρουν σαν εκλάμψεις. Είναι σαν απείκασμα της θνητότητας μέσα στο μάταιο του κενού.
Πέραν όμως αυτών των εντυπώσεων και του αισθήματος που προκαλεί ο πυκνός κόσμος του Τζουλιάνο Καγκλή, υπάρχει ένας παράλληλος και ψιθυριστός ήχος μιας μυθιστορίας. Είναι μία υπαινικτική τέχνη αφήγησης, αυτή που ξεδιπλώνει ο Τζουλιάνο Καγκλής, πιθανώς ακουσίως, αλλά πιθανότερα ενορχηστρωμένης από την εγγενή ανάγκη της σύνθεσης. Υπάρχει η ιστόρηση της γέννησης και του θανάτου, σε κύκλους ασπόνδυλους, μεν, αλλά ευκρινείς πίσω από σκοτεινές σκιές και ερεβώδη σπήλαια. Μένει μια τραχύτητα με την ποιότητα μιας γλυκόπικρης επίγνωσης και ο θεατής ακολουθεί σχεδόν υπνωτισμένος.
Και είναι αυτή η υποβλητική τοπιογραφία του Τζουλιάνο Καγκλή που δίνει στη συγκατοίκηση των έργων του τη δύναμη και την ποιότητα ενός χαρτογραφημένου κόσμου. Είναι ένας κόσμος αρσενικός, με γωνίες, εγκάρσιες τομές, με υπόγεια ρεύματα και ανεμοστρόβιλους. Εντός του οι μορφές οριοθετούνται, σκηνοθετούνται, αποσπώνται, τεμαχίζονται ή αποτυπώνονται ως ιδέα του εαυτού τους. Δεν είναι ένας ευανάγνωστος κόσμος αυτός του Τζουλιάνο Καγκλή, αλλά, παραδόξως ή όχι, είναι ένας κόσμος μιας ελκυστικής σκληρότητας με οξύκορφες γωνίες και τρυφερά οροπέδια.
«Νέα Εδέμ», έκθεση του Τζουλιάνο Καγκλή. Γκαλερί «Εκφραση», Βαλαωρίτου 9α, έως 13/1.