Ενα από τα ζητούμενα της αρχιτεκτονικής διεθνώς, μας λέει ο αρχιτέκτονας Ζήσης Κοτιώνης, είναι η μετάβαση από τη βιομηχανική και μαζική κατασκευή στην περισσότερο «προσωποποιημένη» και προσιτή. Μία έννοια που απασχολεί, επίσης, είναι αυτή της «βιωσιμότητας» που μοιάζει να είναι το αντίδοτο στην υπερφόρτωση του πλανήτη με τα υποπροϊόντα της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Αυτά τα φαινομενικά άχρηστα αντικείμενα συναρμολογούνται σε χρηστικά αντικείμενα οικιακής χρήσης με «φτωχά» υλικά και «χαμηλή» τεχνολογία στην τελευταία δουλειά του αρχιτέκτονα και καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας που παρουσιάζεται στην έκθεση «domestic assemblance» (do_as) στη γκαλερί Αντωνοπούλου. «Είναι μια προσπάθεια να κατασκευάσουμε αντικείμενα με ένα διανοητικό περιεχόμενο αλλά με έναν απλό τρόπο. Για παράδειγμα, στα φωτιστικά δεν υπάρχει πουθενά βίδα ή κάποιο τρύπημα με εργαλείο. Ολα έχουν συναρμολογηθεί με δεσίματα ή με ένα τρόπο ύφανσης. Δεν υπάρχει η σκληρότητα της τεχνολογίας, έγιναν όλα χωρίς εργαλεία», μας λέει ο κ. Κοτιώνης. Πλαστικά δοχεία και χωνιά, υφάσματα και κομμάτια από το λάστιχο του κήπου, σωληνώσεις και ξύλα που θα ταίριαζαν σε παλέτες μεταφοράς μετατρέπονται σε χρηστικά έπιπλα, όπως καθίσματα, σταντ ανάγνωσης και γραφής, τραπέζια και καθιστικά. «Το δέσιμο των επίπλων βασίστηκε στη στατική αρχή της προέντασης που χρησιμοποιείται στην κατασκευή γεφυρών. Εδώ χρησιμοποιήσαμε μια επιστημονική αρχή για να δέσουμε φθηνά υλικά, όπως είναι οι μεταλλικές ντίζες με τα τούβλα, φτιάχνοντας μια νέα δομή», σημειώνει.
Χρηστικά αντικείμενα «χαμηλής» τεχνολογίας στο μεταίχμιο του ντιζάιν.
Η χειροτεχνική δουλειά του έχει και έναν εκπαιδευτικό χαρακτήρα, του αρχιτέκτονα που καταπιάνεται με τα υλικά και την κατασκευή όπως οι παλιοί μάστορες, κάτι που λείπει από τις νεότερες γενιές φοιτητών. «Προσπαθούμε να βάλουμε τα παιδιά στις ιδέες της κατασκευής και της υλικότητας που έρχονται στο πανεπιστήμιο με κυρίως ψηφιακή αγωγή», σημειώνει.
Η ιδέα της δομής είναι επίσης χαρακτηριστική στα έργα του, ορισμένα από τα οποία προσομοιάζουν στις κτιριακές δομές που δημιουργεί ως αρχιτέκτονας. Το τούβλο, ως υλικό και αυτούσια μονάδα κατασκευής, χρησιμοποιείται επαναληπτικά σε μια αναλογία με τα ψηφία που αποτελούν την υποδομή του ψηφιακού μας κόσμου. Τα υλικά από τα οποία αποτελούνται τα έργα του προέκυψαν από μια διαδικασία συλλογής «θραυσμάτων» του σύγχρονου κόσμου ανατρέχοντας, σε θεωρητικό επίπεδο, στην τεχνική αντίληψη του κόσμου του προσωκρατικού φιλοσόφου Αναξίμανδρου. «Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι η τεχνολογία είναι μια αρχαία εμπειρία, παλιά όσο και η κατοίκηση. Απλώς σήμερα έχουμε άλλα μέσα», τονίζει.
Η έκθεση «do_as» εγκαινιάζεται απόψε στις 7 μ.μ. στην γκαλερί Αντωνοπούλου, Αριστοφάνους 20.