Πρωτογνώρισα τον Μανώλη Μπιτσάκη πριν από 15 χρόνια, όταν είχα προτείνει τη δουλειά του για υποψηφιότητα στο βραβείο ΔΕΣΤΕ. Με είχε εντυπωσιάσει η ικανότητά του να ζωγραφίζει τόσο μικρά έργα ως προς το μέγεθος, τόσο πλήρη σε ιστορίες, εικόνες, συμβολισμούς και αυτοσαρκασμό. Εκτοτε παρακολουθώ στενά την πορεία του, με ένα είδος προσωπικής υπερηφάνειας: τον βλέπω να εξελίσσεται, να πειραματίζεται πάντα με το ιδιαίτερο ύφος των εν σμικρώ συνθέσεών του. Κάθε λιλιπούτειος καμβάς έχει στοιχεία υπερβατικά και πραγματικά, σε ένα πυκνό αφήγημα, που μοιάζει με γρίφο.
Τον καμάρωσα ακόμα περισσότερο προχθές, όταν είδα τα 50 έργα του που έχει αγοράσει ο Σωτήρης Φέλιος. Θα παρουσιαστούν στον ταιριαστό (με αυτά) χώρο που έχει ο συλλέκτης στην οδό Φωκίωνος Νέγρη 16, από την Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου σε μια έκθεση με τίτλο «Επίμονο ελάχιστο». Κρεμασμένα στον τοίχο ανά ομάδες, σχηματίζουν ένα νοητό κύμα. Ανήκουν σε διαφορετικές ενότητες και περιόδους, από το 1998 μέχρι και πέρυσι. Σε πολλά πρωταγωνιστεί ο ίδιος με διάφορες εμφανίσεις, ιστορικά πρόσωπα, φίλοι και αγαπημένοι του. Πόλεις, από την Αθήνα μέχρι την Κωνσταντινούπολη και την Κοπεγχάγη, κάνουν επίσης την εμφάνισή τους. Κοιτάζοντας τους πίνακές του, σε πιάνει η επιθυμία να μάθεις τι συμβαίνει στο μυαλό του και μπορεί να σκαρώνει αυτήν την πλοκή.
Πενήντα συνθέσεις που φέρουν την υπογραφή του Μανώλη Μπιτσάκη θα εκτεθούν από την ερχόμενη εβδομάδα στον χώρο της Συλλογής Φέλιου.
Ο Φέλιος θυμήθηκε την πρώτη τους συνάντηση: «Του ζήτησα να δω κάποια έργα διότι μου άρεσε πολύ η δουλειά του, στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Πήγα σπίτι του, οι τοίχοι ήταν κενοί. Ανοιξε μια ντουλάπα. Αρχισε να βγάζει χάρτινα κουτιά και να ξετυλίγει τις συνθέσεις του που ήταν μέσα σε χαρτιά, την μια μετά την άλλη. Ηταν μια απίστευτη διαδικασία που με έκανε να ερωτευτώ τα έργα. Ε, από τότε τον κυνηγούσα να δω τι άλλο θα κάνει!». Τους παρακολουθούσα να μιλούν με τον ζωγράφο και σκεφτόμουν πόσο σημαντικό είναι για έναν καλλιτέχνη να βρει έναν συλλέκτη που να τον κατανοεί και να τον συναισθάνεται. Και εδώ φαίνεται πως αυτή η αμφίδρομη σχέση λειτουργεί υποδειγματικά.
Ονειρο και ρεαλισμός
«Μου αρέσει η ζωγραφική του, έχει κάτι ονειρικό και ταυτόχρονα πολύ ρεαλιστικό. Μ’ αρέσει που έχω δει πώς εργάζεται και φτιάχνει αυτά τα μοναδικά έργα. Η έκθεση είναι μια καταγραφή της φιλίας και της συνεργασίας μας», λέει ο Φέλιος. Ο Μπιτσάκης εξακολουθεί να μένει στα Εξάρχεια, να έχει για κατοικίδια γάτες και σαύρες, να ζωγραφίζει παντού, καθώς μπορεί εύκολα να μεταφέρει τα έργα του, να ταξιδεύει και να αυτοσαρκάζεται. Στην έκθεση θα παρουσιάσει και μερικά από τα σημειωματάριά του με ακόμη μικρότερα έργα.