Λογικά όταν θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ο 17χρονος Μπεχνάμ θα είναι στο δωμάτιό του και θα διαβάζει ή θα γράφει – από πολύ μικρός, όταν ακόμα ζούσε στο Αφγανιστάν, έγραφε ποιήματα. «Με κάνει ευτυχισμένο το να γράφω», θα πει στην «Κ». «Κάνει καλύτερη τη ζωή μου». Μπορεί, πάλι, αυτή την ώρα ο Μπεχνάμ να είναι σε κάποιο μάθημα, ελληνικών, γαλλικών ή αγγλικών, με τις γλώσσες τα πάει θαυμάσια, λένε οι δασκάλες του. Μπορεί να είναι όμως και στην προπόνηση ποδοσφαίρου, στο μάθημα κιθάρας ή στο μάι τάι – του αρέσει πολύ αυτή η πολεμική τέχνη από την Ταϊλάνδη που μοιάζει με μάθημα αυτοάμυνας και αυτογνωσίας ταυτόχρονα. Πιθανότατα, βέβαια, θα ετοιμάζεται για την αποψινή παράσταση στο Εθνικό. Ο Μπεχνάμ προσεγγίζει με ευγνωμοσύνη την ευκαιρία που του δόθηκε να παίξει στο ελληνικό θέατρο και έχει σκοπό ώς την Κυριακή που ολοκληρώνονται οι παραστάσεις του «Ταξιδιού» της Σοφίας Βγενοπούλου στην Εφηβική Σκηνή να αφιερώνει αρκετή ώρα στην προετοιμασία του.
Ο Μπεχνάμ Ιμπραημζαντάχ δεν θέλει να μιλάει για το παρελθόν του, τα παιδικά του χρόνια στο Αφγανιστάν, την οικογένειά του (βρίσκεται μόνος του στην Ελλάδα) και το ταξίδι τού ενός μήνα που έκανε για να φτάσει ώς εδώ. «Μιλάνε» όμως αντ’ αυτού το πάθος και η ορμή με τα οποία «άρπαξε» τη ζωή στην Αθήνα και τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν από τη στιγμή που ως ασυνόδευτος ανήλικος βρέθηκε υπό την προστασία του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης. «Δεν κάνω ούτε τα μισά από αυτά που θέλω», λέει, αλλά πάνω που ξεκινά να μας μιλά για το όνειρό του να βρεθεί μια μέρα στην Οξφόρδη για να σπουδάσει λογοτεχνία, «μαζεύεται»: «Αν και είναι λάθος να μιλάμε για το μέλλον, δεν ξέρουμε μέχρι πότε θα είμαστε ζωντανοί».
Πάντως, ήταν σχεδόν από τύχη που μια μέρα ο Μπεχνάμ «βρήκε» το θέατρο και το θέατρο βρήκε τον Μπεχνάμ. «Οι άνθρωποι του ΔΟΜ με είχαν ενημερώσει για τα θεατρικά εργαστήρια που πραγματοποιούνταν στο Εθνικό Θέατρο (σ.σ. πρόκειται για το πρόγραμμα “Θέατρο στα Ελληνικά” που πραγματοποιείται στο Εθνικό από το 2017, με τη συμμετοχή έφηβων προσφύγων με συνομηλίκους τους από την Ελλάδα και επαγγελματίες ηθοποιούς), όμως εγώ τότε είχα τόσο πολλές άλλες δραστηριότητες και δεν προλάβαινα να συμμετέχω και σ’ αυτό. Μια μέρα, στις αρχές του 2018, ήμουν στο δωμάτιό μου και ήρθε κάποιος να φωνάξει τον συγκάτοικό μου για το σεμινάριο – εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να τους ακολουθήσω». Στα εργαστήρια, αμέσως ξεχώρισε, τόσο για το ταλέντο του όσο και για την προσήλωσή του. Μετά μια ρομαντική σκηνή που έπαιξε, η δασκάλα του τον ρώτησε εάν θα ήθελε να συμμετέχει στην παράσταση «Το Ταξίδι», που θα ανέβαινε στην Εφηβική Σκηνή, συμπληρώνοντας έναν θίασο 20 εφήβων, προσφύγων και Ελλήνων. Φυσικά και ήθελε. «Είχα προσπαθήσει να με διαλέξουν». Θυμάται χαμογελώντας την πρεμιέρα στις 2 Μαΐου, όταν για πρώτη φορά άνοιξε η κουρτίνα και αντίκρισε το κοινό. «Αμέσως είδα κάτω πολύ κόσμο από το ξενοδοχείο (σ.σ. το πρόγραμμα του ΔΟΜ προβλέπει τη δημιουργία 400 προσωρινών θέσεων φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων σε ξενοδοχεία, έως ότου μεταφερθούν σε μόνιμες δομές) και ένιωσα λίγο στρες. Μετά, όμως, ένιωσα δύναμη, ότι μπορώ να κάνω πολλά πράγματα στη ζωή μου. Ηταν μεγάλη τύχη για μένα να μπω στο θέατρο, να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή».
Η παράσταση, που είναι συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και της UNICEF, μιλά για την προσφυγική κρίση και είναι αποτέλεσμα των εργαστηρίων, δημιούργημα δηλαδή των ίδιων των παιδιών, των ανησυχιών και των οραμάτων τους. «Μιλάει για τον πόνο και την απόρριψη. Καμιά φορά είναι επώδυνο να ξαναζούμε όλα αυτά πάνω στη σκηνή, αλλά από την άλλη, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε», λέει ο Μπεχνάμ. Τι είναι γι’ αυτόν «Ταξίδι»; «Μια καινούργια ζωή σε ένα ειρηνικό μέρος».